سبک های تدریس و اختلالات روان شناختی در فرایند یادگیری

هدف این پژوهش بررسی تاثیر سبک های مختلف تدریس بر یادگیری دانش آموزان در شرایطی است که با اختلالات روان شناختی نظیر اضطراب، افسردگی، بیش فعالی و اختلالات یادگیری مواجه اند. پژوهش حاضر با رویکردی ترکیبی (کیفی–کمی) و با بهره گیری از روش تحلیل محتوای تفسیری و پیمایش میدانی، به تحلیل تعامل میان روش های تدریس معلمان و نیازهای روانی–شناختی دانش آموزان در کلاس های درس ایرانی پرداخته است.در مرحله اول، با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختاریافته با معلمان و روان شناسان آموزشی، داده های کیفی گردآوری شد. سپس، با اجرای پرسش نامه های استاندارد بر روی نمونه ای از دانش آموزان دارای اختلالات روان شناختی، داده های کمی استخراج گردید. تحلیل داده ها با مدل تحلیل مضمون و آزمون های همبستگی چندمتغیره انجام شد.نتایج نشان داد که سبک های تدریس حمایتی، انعطاف پذیر و مبتنی بر تعامل عاطفی، تاثیر مثبتی بر کاهش علائم روان شناختی و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارند. در مقابل، سبک های تدریس سخت گیرانه، تک بعدی و فاقد درک روانی از دانش آموز، موجب تشدید اختلالات و افت یادگیری می شوند. همچنین، یافته ها بر ضرورت آموزش معلمان در حوزه روان شناسی تربیتی و طراحی برنامه های درسی متناسب با تفاوت های فردی تاکید دارند.این پژوهش با هدف ارتقاء عدالت آموزشی، بر اهمیت تلفیق دانش روان شناسی با روش های تدریس در نظام آموزشی ایران تاکید می ورزد و پیشنهادهایی عملی برای بهبود کیفیت یادگیری در کلاس های چند تنوعی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

سبک های تدریس ، اختلالات روان شناختی ، یادگیری