یک روش جدید طراحی شهری با کمک برنامه کاربردی مدل حمل و نقل

توسعه ای که منجر به یک شهر با سطح پایین کربن شود، یک روند مهم در شهرسازی چینی است، و شکافی بین منابع زیربنایی حمل ونقل و تحمیل تقاضای سفر به مسائل حمل ونقل، مانند ازدحام، انرژی، و امنیت را بوجودمی آورد. یک ارتباط از دست رفته در برنامه ریزی تقاضاگرا و برنامه ریزی کم- کربن-گرا وجود دارد، چرا که اغلب بحث ها در پیشرفتبرنامه ریزی جامع شهری برروی ازدحام رفت وآمد در ساعات اوج تمرکز می کند. این مقاله برروی سودها و مسائل سه راه حل حمل نقل، براساس استراتژی الویت حمل ونقل در چین، شامل جستجوی سیاست حمل ونقل، جستجوی حمل ونقل هوشمند، و نیز جستجوی طراحی و برنامه ریزی بحث می کند. مدل و برنامه کاربردی اکتشافی تکمیلی برای حمل ونقل هوشمند با سطح کربن پایین و سیستم حمل ونقل بدون موتور در ایجاد ساخت تصمیم استراتژیک مطرح شده بحث می کند. نتایج نشان می دهند که اگر حالت توسعه شهر با سطح کربن پایین را انتخاب کنیم، از حدود ۳۰% مصرف انرژی و انتشار CO۲ می توان چشم پوشی کرد. راه حل و مطالعه موردی برای حالت شهر واحد و فناوری شبکه انرژی هوشمند شهری در برنامه ریزی جامع شهر شینیگ برای پیداکردن شکل توسعه آینده شهرهای چین، بکارمی رود.

کلیدواژه ها:

مدل حمل و نقل ، سفر کم کربن ، شهر واحد ، استراتژی اولویت ترانزیت ، حمل و نقل هوشمند ، شبکه انرژی هوشمند شهر