کاربست استانداردهای LEED در معماری پایدار ایران: ارزیابی تطبیقی، ضرورت های بومی سازی و راهبردهای اجرایی

کاربست معیارهای طراحی زیست محیطی در قالب الگوی رهبری در انرژی و طراحی، به عنوان یکی از موثرترین راهکارهای دستیابی به معماری پایدار، با چالش های جدی در بستر اقلیمی، فرهنگی و نهادی ایران مواجه است. تحلیل ساختار این استاندارد جهانی در مقایسه با مقررات ملی ساختمان، نشان دهنده جامعیت بالاتر آن در حوزه هایی مانند بهره وری انرژی، مدیریت منابع آبی و کیفیت فضای داخلی است، اما انطباق کامل آن با ساخت وساز در ایران بدون بازتعریف و تعدیل میسر نیست. ارزیابی مطالعات موردی انجام شده در شهرهای مختلف، به ویژه در اقلیم های گرم و خشک، گویای ظرفیت بالای معماری سنتی برای پوشش بسیاری از شاخص های طراحی پایدار است و نشان می دهد که می توان از الگوهای بومی برای شکل دهی به نسخه ای سازگار و محلی از این استاندارد بهره گرفت. در سطح نهادی، شهرداری ها به عنوان عامل اجرایی کلیدی در نظام ساخت وساز، نقش محوری در نهادینه سازی اصول طراحی پایدار دارند و توان هدایت جریان معماری شهری به سوی معیارهای زیست محیطی را دارا هستند. مجموعه ای از راهبردهای اجرایی شامل تدوین شاخص های بومی، اصلاح فرایندهای نظارت، ظرفیت سازی درون سازمانی و طراحی مشوق های اقتصادی، به عنوان مسیرهای موثر در تحقق معماری پایدار شهری پیشنهاد شده است. نتایج تحلیل ها تایید می کند که موفقیت در پیاده سازی موثر این رویکرد، مشروط به ترکیب نگاه بومی، اراده مدیریتی و ساختارهای قانونی منعطف خواهد بود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، طراحی زیست محیطی ، بومی سازی ، مدیریت شهری ، شهرداری.