نقش میانجی گری کیفیت روابط بین فردی در محیط کار در رابطه بین هوش عاطفی و فرسودگی شغلی در معلمان ابتدایی شهر مرودشت

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش میانجی گری کیفیت روابط بین فردی در محیط کار در رابطه بین هوش عاطفی و فرسودگی شغلی در معلمان انجام شد. این مطالعه کاربردی و از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل معلمان ابتدایی مدارس شهرستان مرودشت در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳، که تعداد آنها برابر با ۸۲۵ نفر بود که با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای، ۲۶۲ نفر از معلمان ابتدایی به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه های استاندارد هوش عاطفی بار-آن، فرسودگی شغلی مسلش و جکسون و کیفیت روابط بین فردی پیرس و همکاران جمع آوری گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS و PLS ۳ انجام شد. نتایج نشان داد هوش عاطفی به طور معناداری قادر به پیش بینی فرسودگی شغلی بوده و تاثیر آن بر فرسودگی شغلی منفی است. همچنین هوش عاطفی به طور معناداری کیفیت روابط بین فردی را پیش بینی کرده و این تاثیر مثبت است. کیفیت روابط بین فردی نیز به طور معناداری فرسودگی شغلی را پیش بینی می کند و این تاثیر منفی است. کیفیت روابط بین فردی نقش واسطه ای معناداری در رابطه بین هوش عاطفی و فرسودگی شغلی ایفا می کند. این یافته ها بر اهمیت توسعه مهارت های هوش عاطفی و بهبود کیفیت روابط بین فردی در محیط کار به منظور کاهش فرسودگی شغلی معلمان تاکید دارد. پژوهش حاضر می تواند راهنمایی برای مدیران آموزشی در برنامه ریزی های بهبود فضای کاری و ارتقاء سلامت روانی کارکنان باشد.

کلیدواژه ها:

کیفیت روابط بین فردی در محیط کار ، هوش عاطفی ، فرسودگی شغلی ، معلمان