تاثیر محیط های یادگیری هوشمند (Smart Learning Environments) بر بهبود مهارت های اجتماعی و خودتنظیمی دانش آموزان

این مقاله پیامدهای محیط های یادگیری هوشمند بر بهبود مهارت های اجتماعی و خودتنظیمی دانش آموزان را بررسی می کند و می کوشد سازوکارهای اثرگذاری فناوری های تعاملی، بازخورد بلادرنگ، و مسیرهای یادگیری فردی را روشن سازد. هدف ها شامل تبیین چارچوب مفهومی پیوند میان ساختارهای یادگیری مبتنی بر تعامل، راهبری خویشتن و مهارت های ارتباطی، و صورت بندی راهبردهای مدرسه محور برای تقویت همکاری، همیاری و مسئولیت پذیری است. روش پژوهش به صورت تحلیلی توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شده است و با مرور موضوعی، مقایسه الگوهای نظری و جمع بندی یافته های میدانی منتشرشده پیش می رود. نتایج نشان می دهد طراحی انعطاف پذیر فعالیت ها، استفاده از ابزارهای نظارت بر پیشرفت، و گفت وگوی هدایت شده در فضای برخط باعث افزایش خودنظم دهی، مدیریت زمان، و کنترل هیجان می شود، همچنین تمرین های تعاملی و بازی وار به ارتقای همدلی، شنیدن فعال و حل تعارض یاری می رساند. جمع بندی نشان می دهد هم ترازسازی اهداف یادگیری با بازخورد معنادار، تنوع تکالیف، و نقش فعال معلم در مربیگری فرایند، پیش بینی کننده بهبود پایدار در مهارت های اجتماعی و خودتنظیمی است و می تواند الگوی قابل انتقالی برای برنامه ریزی درسی و توانمندسازی معلمان فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

محیط های یادگیری هوشمند ، مهارت های اجتماعی ، خودتنظیمی ، بازخورد بلادرنگ ، همکاری آموزشی