پیامدهای هوش مصنوعی بر تعاملات اجتماعی و یادگیری دانش آموزان در محیط های آموزشی دیجیتال

این مقاله مروری به ارائه یک تحلیل جامع و عمیق از پیامدهای چندوجهی هوش مصنوعی بر دو رکن بنیادین آموزش، یعنی تعاملات اجتماعی و فرآیندهای یادگیری دانش آموزان، در بستر محیط های آموزشی دیجیتال می پردازد. این پژوهش، هوش مصنوعی را به عنوان یک نیروی تحول آفرین چارچوب بندی می کند که در حال بازپیکربندی پویایی های سنتی کلاس درس بوده و یک تعامل پیچیده میان نتایج شناختی و اجتماعی ایجاد می کند. این مقاله ماهیت دوگانه این پیامدها را مورد کاوش قرار داده و فرصت های چشمگیر برای یادگیری شخصی سازی شده و عمیق و اشکال نوین همکاری دیجیتال را در کنار چالش های عمیق و نگران کننده تحلیل می کند. این چالش ها شامل خطر انزوای اجتماعی ناشی از فردی سازی افراطی، پتانسیل سوگیری الگوریتمی برای ایجاد نابرابری های اجتماعی، و دگرگونی در ماهیت رابطه انسانی معلم و دانش آموز است. یافته های تلفیق شده از ادبیات پژوهشی نشان می دهد که تاثیرات بر یادگیری و تعامل اجتماعی عمیقا در هم تنیده بوده و نمی توان آن ها را به صورت مجزا در نظر گرفت. در نهایت، نتیجه گیری می شود که ادغام موفقیت آمیز و انسانی هوش مصنوعی در آموزش، نیازمند یک رویکرد کل نگر و اجتماعی-فنی است که در آن، طراحی آگاهانه برای دستیابی به نتایج اجتماعی مثبت، هم تراز با اهداف شناختی قرار گیرد تا اطمینان حاصل شود که محیط های دیجیتال، هم دانش آموزانی هوشمند و هم افرادی با شایستگی اجتماعی بالا پرورش می دهند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، محیط های آموزشی دیجیتال ، تعاملات اجتماعی ، یادگیری دانش آموزان ، تحول دیجیتال