اهمیت آموزش و پرورش ابتدایی در مدارس شهر قدس

همان طور که کنفوسیوس اظهار داشته است: «هرجامعه ای در آموزش وپرورش سرمایه گذاری کند، هرگز ورشکسته نخواهد شد.» «کودکان و نوجوانان منابع عظیم سرمایه و باارزش ترین ذخایر یک جامعه هستند و هرقدر برای حفظ این منابع کوشش شود، جامعه در آینده ثروتمندتر و سعادتمندتر می شود» الیو (2000) براین باور است که اگر نظام آموزش وپرورش جوامع را حذف کنیم، باید شاهد یک جامعه ایستا و خالی از رشد و بالندگی بود. به طوری که با شیوع هرج ومرج، همه چیز نابود خواهد شد. براین اساس، اهمیت نظام آموزش وپرورش برای تمامی اندیشمندان و مردم عادی بدیهی است» زیربنای توسعه هرکشوری از طریق آموزش وپرورش آن کشور نهاده می شود که ستون های اصلی آن را باید در آموزش ابتدایی جست وجو کرد. این اهمیت به اندازه ای است که بی توجهی به آن، آثار زیانباری را در ابعاد مختلف بر پیکره پیشرفت و تعالی هر سرزمینی بر جای می گذارد. «کودکی نخستین و مهم ترین دوره زندگی آدمی است. از آن جا که در این دوره ساختار شخصیتی و رفتاری انسان بنیان گذاشته می شود، دوران کودکی را دورانی سرنوشت ساز و مثبت دانسته اند.» اهمیت این دوران و آموزش ابتدایی در شکل گیری شخصیت، تربیت پذیری و کسب علم به اندازه ای است که پیامبراکرم صلی الله وعلیه وآله دراین باره فرموده اند: «حکایت کسی که در کودکی می آموزد، همانند نقش کندن بر سنگ است و حکایت کسی که در بزرگسالی می آموزد، همانند کسی است که بر آب می نویسد» تجربه های اولیه زندگی در خانواده سپری می شود و پس از آن پیش دبستانی و دبستان به عنوان یک فضای بیرونی موثر در تربیت کودکان نمود می یابد و باید تجارب زندگی در خانواده را یا اصلاح کند یا آنکه تقویت کند. در هرصورت این تجارب اولیه در مدرسه که تجارب اولیه یادگیری و تربیت شدن نیز خواهند بود، مبناهای اساسی تربیت را بنا می گذارند و چنانچه درست عمل نشود، بقیه مراحل زندگی نیز به آن سوی جهت می یابند و به طور کلی آینده هرکشوری را به این صورت رقم خواهد زد. بستر اصلی این تجربه های مقدماتی در دوره ابتدایی، توسط معلمان که گاهی جایگزین پدران و مادران در تعلیم و تربیت می شوند، نهاده می شوند و لذا نقش معلمان این دوره بسیار حایز اهمیت است. آموزش ابتدایی به سبب زیربنایی و پایه ای بودن، نقشی مبنایی در تعلیم و تربیت و به تبع آن در زندگی انسان برعهده دارد، به طوری که یک جزو اصلی زندگی در دنیای امروز محسوب می شود و درطی قرن های گذر عمر آموزش وپرورش، این ضرورت بیشتر شده و بر مبنایی بودن آن تاکید شده است.