بررسی نسبت خودآگاهی و حالیت در انکشاف «من اصیل» بر مبنای اندیشه هیدگر و تله

این مقاله به این پرسش می پردازد که چگونه می توان هستی خاص انسان که از آن تعبیر به «من اصیل» می کنیم را در فرآیند خودآگاهی حاضر یافت؟ فرضیه مقاله این است که می توان به گونه تطبیقی و بر بنیاد اندیشه های هیدگر و تله به خوانش واحدی به مثابه پاسخ دست یافت. از این رو نخست، تعلیق باورهای پیشین مقدمه ای برای فهم حقیقت وجودی است و مهم ترین مصداق چنین باوری، تعلیق دوئالیته دکارت است. رهایی از سوبژکتیویته مدخل تحقق نحوه ای از آگاهی بی واسطه است که در نسبت مداوم با حضور به منزله موضع انکشاف من اصیل قلمداد می شود. دوم، آنچه من را در سطح خودآگاهی اصیل نگاه می دارد، تثبیت هوشیاری نسبت به حضور است و این شیوه از آشکارگی من که قائم بر حال بودگی است، هم امکانی برای فهم واقعی جهان است و هم استعلا یعنی پیشروی به سوی امکانات من در افق آینده را میسور می سازد. سوم، سکوت می تواند تمرینی برای فهم وجودی من اصیل باشد یا دست کم امکان چنین فهمی را فراهم آورد؛ چراکه سکوت پیوند عمیقی با آگاهی دارد و اساسا هر یک دیگری را تقویت می کند. البته سکوت همواره در حال محقق شدن است و بستری برای تعمیق حالیت نیز به شمار می آید.

کلیدواژه ها:

سوبژکتیویته ، دکارت ، حال ، حضور ، آگاهی ، سکوت