نقش روان شناسی مثبت نگر در ارتقاء تاب آوری روانی دانش آموزان دوره ابتدایی در مواجهه با چالش های تحصیلی و اجتماعی

روان شناسی مثبت نگر به عنوان رویکردی نوین در علوم تربیتی و روان شناسی، تمرکز خود را بر توانمندی ها، نقاط قوت و ظرفیت های درونی افراد قرار داده است. در سال های اخیر، توجه ویژه ای به کاربرد این رویکرد در محیط های آموزشی، به ویژه در دوره ابتدایی، معطوف شده است. دانش آموزان این دوره در مرحله ای حساس از رشد شناختی، هیجانی و اجتماعی قرار دارند و مواجهه با چالش هایی چون اضطراب تحصیلی، مشکلات خانوادگی، فشارهای اجتماعی و تغییرات محیطی می تواند تاب آوری روانی آنان را تحت تاثیر قرار دهد. روان شناسی مثبت نگر با تاکید بر مولفه هایی چون امید، خوش بینی، معنا، خودشفقت ورزی و روابط مثبت، بستری فراهم می آورد تا دانش آموزان بتوانند در برابر این چالش ها مقاومت کرده و رشد روانی و تحصیلی را تجربه کنند. مداخلات مبتنی بر این رویکرد، از جمله آموزش مهارت های اجتماعی، تمرین های قدردانی، تقویت نقاط قوت شخصیت، و توسعه نگرش های مثبت، در محیط های مدرسه ای اجرا شده اند و نتایج پژوهش ها نشان داده اند که این مداخلات موجب افزایش تاب آوری، کاهش اضطراب، بهبود روابط همسالان و ارتقاء انگیزه تحصیلی در دانش آموزان شده اند. همچنین، نقش معلمان و والدین در پیاده سازی اصول روان شناسی مثبت نگر بسیار حیاتی است و آموزش آنان می تواند اثربخشی این رویکرد را دوچندان کند. با توجه به اهمیت سلامت روانی در دوران کودکی و تاثیر آن بر آینده تحصیلی و اجتماعی افراد، بهره گیری از روان شناسی مثبت نگر در دوره ابتدایی ضرورتی انکارناپذیر است. این مقاله با هدف بررسی نقش روان شناسی مثبت نگر در ارتقاء تاب آوری روانی دانش آموزان ابتدایی، به تحلیل نظریه ها، شواهد تجربی و مداخلات کاربردی در این حوزه می پردازد.

کلیدواژه ها:

روان شناسی مثبت نگر ، تاب آوری روانی ، دانش آموزان ابتدایی ، سلامت روان ، آموزش مثبت نگر