بررسی تاثیر آموزش کار و فناوری در رشد اعتماد به بنفس دانش آموزان متوسطه اول

در عصر حاضر، آموزش کار و فناوری به عنوان یکی از ارکان مهم تربیت دانش آموزان در نظام آموزشی شناخته می شود. این حوزه آموزشی با تاکید بر مهارت های عملی، تفکر خلاق، حل مسئله و کار گروهی، بستری مناسب برای رشد روانی و اجتماعی دانش آموزان فراهم می آورد. یکی از مهم ترین پیامدهای روان شناختی آموزش کار و فناوری، ارتقاء اعتماد به نفس در دانش آموزان است؛ مفهومی که نقش کلیدی در موفقیت تحصیلی، تعاملات اجتماعی و سلامت روانی آنان ایفا می کند. اعتماد به نفس، به عنوان باور فرد به توانایی های خود، تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله محیط آموزشی، نوع تدریس، تجربه های موفق و بازخوردهای مثبت قرار دارد. آموزش کار و فناوری با فراهم آوردن فرصت هایی برای تجربه های عملی، آزمون و خطا، و مشارکت فعال در فرآیند یادگیری، زمینه ای مناسب برای تقویت این باور درونی فراهم می سازد. در این مقاله، با تمرکز بر دانش آموزان دوره متوسطه اول، به بررسی تاثیر آموزش کار و فناوری بر رشد اعتماد به نفس پرداخته می شود. هدف اصلی پژوهش، تحلیل رابطه میان محتوای آموزشی، روش های تدریس و میزان مشارکت دانش آموزان با سطح اعتماد به نفس آنان است. همچنین، نقش جنسیت، پیش زمینه های فرهنگی و اجتماعی، و حمایت خانواده در این فرآیند مورد بررسی قرار خواهد گرفت. یافته های این پژوهش می تواند راهنمایی موثر برای سیاست گذاران آموزشی، معلمان و مشاوران مدرسه در جهت طراحی برنامه های آموزشی موثرتر و ارتقاء سلامت روانی دانش آموزان باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش کار و فناوری ، اعتماد به نفس ، دانش آموزان متوسطه اول ، مهارت های عملی ، سلامت روانی