تحلیل فرگشتی رمان جاودانگی اثر میلان کوندرا

نظریه«فرگشت بر اساس انتخاب طبیعی» که در نیمه دوم قرن نوزدهم توسط چارلز داروین ارائه شد، محدود و منحصر به حیطه زیست شناسی نماند و بر هستی شناسی و درک عالمان علوم انسانی و اجتماعی از موضوعات مورد مطالعه خود، تاثیر ژرفی نهاد. روان شناسی و نقد ادبی، از جمله معارفی بودند که به لحاظ بینش و روش، تحت تاثیر این نظریه قرار گرفتند و داروینیسم ادبی را بنیان نهادند. داروینیسم ادبی مدعی است رفتارهای ادبی در طبیعت فرگشت یافته بشر ریشه دارد. در این مقاله کوشیده ایم گزارشی از سیر تاثیرپذیری ادبیات و نقد ادبی از نظریه فرگشت (تکامل) ارائه نماییم و نشان دهیم که نقد ادبی فرگشتی، با شناسایی نیازهای اساسی و مشترک انسان از قبیل جذابیت جنسی، تلاش برای بقا، جاودانگی، موقعیت اجتماعی، بر پایه روانشناسی و زیست شناسی فرگشتی ضمن ارائه خوانشی جدید از متون ادبی به کاوش در شخصیت های انسانی که در ادبیات بازنمایی شده، می پردازد. پس از معرفی این رهیافت به متون ادبی، با روشی توصیفی-تحلیلی، رمان جاودانگی نوشته میلان کوندرا به محک نقد فرگشتی زده، با استخراج، استقصا و برجسته سازی مضمون های داروینیستی در داستان و رفتارهای زیستی و وجودی شخصیت های رمان به این نتیجه رسیده ایم که نقد ادبی برپایه نظریه فرگشت، ظرفیت بازنمایی محتوای زیستی متون داستانی را داراست و طبیعت انسانی را به خوبی از طریق تحلیل این نوع متون به تصویر می کشد.

کلیدواژه ها:

داروینیسم ، نقد فرگشتی ، جاودانگی ، رمان نویسی قرن ۲۰ ، میلان کوندرا