مطالعه نقش هوش مصنوعی در ارتقای تعاملات اجتماعی و همکاری در محیط های آموزشی مدارس

این مقاله مروری به بررسی جامع و تحلیلی نقش فزاینده هوش مصنوعی در ارتقای تعاملات اجتماعی و تقویت فرهنگ همکاری در محیط های آموزشی مدارس می پردازد. در عصر تحول دیجیتال، نظام های آموزشی با فرصت ها و چالش های جدیدی برای پرورش مهارت های کلیدی قرن بیست و یکم، از جمله توانایی کار گروهی و تعامل موثر، روبرو هستند. هوش مصنوعی، به عنوان یکی از پیشران های اصلی این تحول، پتانسیل آن را دارد که از یک ابزار صرفا برای انتقال محتوای فردی فراتر رفته و به یک تسهیل گر فعال در ایجاد تجارب یادگیری مشارکتی و پویا تبدیل شود. این مقاله با بررسی ادبیات پژوهشی موجود، به تشریح مبانی نظری هوش مصنوعی در آموزش، تعاملات اجتماعی و همکاری می پردازد. در ادامه، یافته های کلیدی در مورد چگونگی استفاده از ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی، مانند سیستم های تدریس هوشمند، پلتفرم های یادگیری تطبیقی، عوامل هوشمند و محیط های یادگیری مبتنی بر بازی، برای مدل سازی، پشتیبانی و تحلیل فرآیندهای همکاری مورد بحث قرار می گیرد. این پژوهش نشان می دهد که کاربرد هدفمند هوش مصنوعی می تواند به شکل دهی گروه های یادگیری بهینه، ارائه بازخوردهای آنی در مورد پویایی های گروهی و ایجاد سناریوهای پیچیده برای حل مسئله مشترک کمک کند. در نهایت، مقاله ضمن برشمردن چالش های پیش رو، از جمله ملاحظات اخلاقی، حریم خصوصی داده ها و لزوم توانمندسازی معلمان، نتیجه گیری می کند که ادغام هوشمندانه هوش مصنوعی در راهبردهای آموزشی می تواند به طور قابل توجهی به غنی سازی تعاملات اجتماعی و تعمیق مهارت های همکاری در میان دانش آموزان منجر شود و آن ها را برای مشارکت موثر در جامعه آینده آماده سازد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، تعاملات اجتماعی ، همکاری ، محیط های آموزشی ، یادگیری مشارکتی