بررسی تاثیر آموزش مهارتهای اجتماعی بر خودتنظیمی و تاب آوری تحصیلی دانش آموزان

این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارتهای اجتماعی بر خودتنظیمی و تاب آوری تحصیلی دانش آموزان مقطع ابتدایی به روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه چهارم تا ششم ابتدایی شهر زنجان در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود و با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، ۶۰ دانش آموز (۳۰ دختر و ۳۰ پسر) به عنوان نمونه انتخاب شدند که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برنامه آموزش مهارتهای اجتماعی به مدت ۱۲ جلسه ۴۵ دقیقه ای هفته ای دو (جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه خودتنظیمی تحصیلی پینتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) با پایایی ۰/۸۹ و پرسشنامه تاب آوری تحصیلی مارتین و مارش (۲۰۰۶ با پایایی ۰/۸۳ استفاده شد. قبل از اجرای آزمون MANCOVA ، مفروضه های لازم بررسی شد. نتایج آزمون باکس سطح معناداری ۰/۱۵۹ آزمون کولموگروف اسمیرنوف سطح معناداری بالای ۰/۰۵ برای تمام (متغیرها و آزمون لوین سطح معناداری ۰۳۱۰۰ برای خودتنظیمی و ۰۶۱۹ برای تاب آوری نشان داد که فرضیات همسانی ماتریس کواریانسها، نرمال بودن توزیع داده ها و همگنی واریانسها برقرار است. نتایج آزمون MANCOVA نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در مقادیر تلفیقی خودتنظیمی و تاب آوری تحصیلی در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین نتایج آزمون اثرات بین آزمودنی نشان داد که در هر دو متغیر خودتنظیمی و تاب آوری تحصیلی تفاوت معناداری بین گروه ها وجود دارد. مقایسه میانگینها نیز نشان داد که میانگین نمرات گروه آزمایش در هر دو متغیر به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل است. این یافته ها حاکی از این است که آموزش مهارتهای اجتماعی تاثیر مثبت و معناداری بر خودتنظیمی و تاب آوری تحصیلی دانش آموزان دارد اندازه اثر محاسبه شده برای هر دو متغیر نیز در حد بالایی قرار داشت که نشان از تاثیر عمیق و قابل توجه این مداخله دارد

کلیدواژه ها:

آموزش مهارتهای اجتماعی ، خودتنظیمی ، تاب آوری تحصیلی