اثر رویکرد کارکرد گرایی بر روند آموزش و پرورش

هدف این پژوهش بررسی تاثیر رویکرد کارکردگرایی بر روند کلی آموزش و پرورش از منظر جامعه شناختی است. در این مطالعه تلاش شده است تا با تبیین اصول نظری کارکردگرایی و بررسی تطبیقی آن با ساختارها و اهداف نهاد، آموزش پیوندهای نظری و عملی میان این رویکرد و عملکرد نظامهای آموزشی مورد تحلیل قرار گیرد. روش تحقیق در این مقاله از نوع کیفی و مبتنی بر مطالعه کتابخانه ای بوده است. داده ها از منابع علمی معتبر، مقالات پژوهشی، کتب جامعه شناسی آموزش و نظریه های کلاسیک و معاصر گردآوری و تحلیل شده اند. یافته های تحقیق نشان می دهد که رویکرد کارکردگرایی با تمرکز بر انسجام اجتماعی، انتقال ارزش های مشترک، تربیت نیروی انسانی متخصص و توزیع نقش های اجتماعی تاثیر مستقیمی بر شکل گیری اهداف، ساختار و محتوای نظام های آموزشی دارد. همچنین این رویکرد با نگاهی کل گرایانه، آموزش و پرورش را ابزاری برای حفظ نظم اجتماعی و تداوم فرهنگ تلقی می کند. از سوی دیگر، انتقاداتی نظیر نادیده گرفتن نابرابری های ساختاری، کاهش خلاقیت فردی و تقویت سلطه طبقات مسلط از جمله چالش هایی است که در برابر رویکرد کارکردگرایی در آموزش مطرح شده است. نتیجه گیری این مطالعه حاکی از آن است که با وجود کاستی ها، کارکردگرایی همچنان نقش مهمی در تبیین کارکردهای کلان آموزش ایفا می کند و می تواند به عنوان یکی از چارچوب های نظری مفید در تحلیل سیاست گذاری های آموزشی به کار رود. این رویکرد با تاکید بر کارآمدی، اجتماعی، به طراحان نظام آموزشی کمک می کند تا میان نیازهای جامعه و نهاد آموزش توازن برقرار نمایند.

کلیدواژه ها:

کارکردگرایی ، آموزش و پرورش ، انسجام اجتماعی ، جامعه شناسی آموزش ، نظام آموزشی