مقایسه احساس اثر بخشی شغلی در میان هنر آموزان هنرستانهای فنی و دبیران نظری

احساس اثربخشی شغلی یکی از مولفه های بنیادین در بهبود عملکرد حرفه ای معلمان و ارتقای کیفیت آموزش محسوب می شود. این مولفه نقش محوری در شکل گیری انگیزش شغلی، رضایت حرفه ای و کاهش فرسودگی شغلی ایفا می کند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان احساس اثربخشی شغلی میان هنر آموزان هنرستانهای فنی و معلمان دروس نظری مدارس متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰ انجام شده است. روش پژوهش از نوع مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل تمامی معلمان شاغل در هنرستانهای فنی و مدارس نظری شهر تهران بود. داده ها از طریق پرسشنامه استاندارد احساس اثربخشی شغلی جمع آوری گردید. این ابزار از پایایی مطلوبی برخوردار بود (ضریب آلفای کرونباخ ۰.۸۹). تحلیل داده ها با استفاده از آزمون مقایسه میانگین دو گروه مستقل صورت گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که میانگین احساس اثربخشی شغلی معلمان نظری به طور معناداری بالاتر از هنر آموزان هنرستانهای فنی است (p < ۰.۰۵). این تفاوت می تواند ناشی از تفاوت در عوامل محیطی و سازمانی از جمله میزان حمایت های اداری، فرصت های ارتقای شغلی، ساختار آموزشی و شرایط فیزیکی محیط کار باشد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که برنامه ریزی برای ارتقای اثربخشی شغلی در میان هنر آموزان ضرورتی اجتناب ناپذیر است. پیشنهاد می شود مدیران آموزشی با تدوین سیاست های حمایتی هدفمند، توسعه برنامه های توانمندسازی حرفه ای و بهبود شرایط محیطی در هنرستان ها، زمینه ارتقای احساس اثربخشی شغلی را در این گروه از معلمان فراهم آورند. چنین اقداماتی می تواند در بلندمدت به کاهش شکاف روانی و حرفه ای میان معلمان این دو حوزه و ارتقای کیفیت نظام آموزشی منجر شود.

کلیدواژه ها:

احساس اثر بخشی ، شغلی ، هنرآموزان فنی و حرفه ای ، معلمان نظری ، مقایسه تطبیقی ، انگیزش شغلی ، کیفیت آموزشی