اثربخشی آموزش هوش اخلاقی بر سازگاری اجتماعی و رفتارهای یادگیری دانش آموزان ابتدایی شهر شیراز

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش هوش اخلاقی بر سازگاری اجتماعی و رفتارهای یادگیری دانش آموزان ابتدایی شهر شیراز بود. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه گواه و با استفاده از جایگزینی تصادفی آزمودنیهای در گروه های آزمایشی و گواه است. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع پنجم و ششم ابتدایی شهر شیراز در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود که از این جامعه تعداد ۳۰ دانش آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه هر گروه ۱۵ نفر گمارش شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری سینها و سینگ (۱۹۹۳) و مقیاس رفتارهای یادگیری (۱۹۹۹) میباشد. گروه آزمایشی طی ۱۲ جلسه آموزش هوش اخلاقی مورد مداخله قرار گرفتند. گروه گواه هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. جهت تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که نمرات سازگاری اجتماعی و رفتارهای یادگیری دانش آموزان گروه آزمایش پس از دریافت مداخله آموزش هوش اخلاقی بهبود یافتند بنابراین طراحی و اجرای چنین برنامههای به صورت گسترده جهت بهبودی روابط اجتماعی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان پیشنهاد میشود.

کلیدواژه ها:

سازگاری ، اجتماعی ، رفتارهای یادگیری ، آموزش هوش اخلاقی