رابطه سواد برنامه ریزی درسی از طریق جهت گیری تدریس با عملکرد شغلی معلمان

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش سواد برنامه ریزی درسی در عملکرد شغلی معلمان با میانجیگری جهت گیری تدریس انجام شده است. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی از نظر طرح پژوهش کمی و روش مورد استفاده توصیفی-پیمایشی است. جامعه آماری شامل معلمان مدارس مقطع متوسطه اول شهرستان ساری در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ که تعداد آنها ۱۲۲۹ نفر بود که بر اساس جدول مورگان ۲۹۱ معلم با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه سواد برنامه ریزی درسی نوربخش (۱۳۹۱)، پرسشنامه عملکرد شغلی پترسون (۱۹۹۲) و پرسشنامه جهت گیری تدریس ساموئلوویچ (۱۹۹۹) استفاده شد. پایایی پرسشنامه ها بر اساس ضریب آلفای کرونباخ برای سواد برنامه ریزی درسی نوربخش (۸۷/۰)، عملکرد شغلی پترسون (۸۶/۰) و پرسشنامه جهت گیری تدریس (۹۱/۰) به دست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی، میانگین، انحراف معیار و استنباطی، ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری با نرم افزار SPSS و PLS استفاده گردید. نتایج تحلیل داده ها نشان داد بین سواد برنامه ریزی درسی و عملکرد شغلی معلمان در سطح ۰/۰۱ معنادار است. بین مقیاس های سواد برنامه ریزی درسی و مقیاس تدریس محور در سطح ۰/۰۱ معنادار نمی باشد. همچنین مشخص شد بین مقیاس های سواد برنامه ریزی درسی با مقیاس یادگیری محور در سطح ۰/۰۱ معنادار است. همچنین بین جهت گیری تدریس با عملکرد شغلی معلمان در سطح ۰/۰۱ معنادار است. در نهایت نتایج نشان داد مدل اثرگذاری پژوهش دارای برازش لازم است. همچنین سواد برنامه ریزی درسی از طریق ابعاد جهت گیری تدریس، یادگیری محور و تدریس محور با عملکرد شغلی معلمان رابطه دارد. با توجه به نتایج می توان نتیجه گیری نمود که جهت ارتقای عملکرد شغلی معلمان باید سواد برنامه ریزی درسی و جهت گیری تدریس آنها توسط سازمان آموزش و پرورش مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

سواد برنامه ریزی درسی ، عملکرد شغلی معلمان ، جهت گیری تدریس