اقدام پژوهی چگونه توانستم مشکلات تحصیلی و روانی دانش آموزان طلاق دیده را کاهش دهم؟

در سالهای اخیر افزایش نرخ طلاق در جامعه موجب شده است تا تعداد قابل توجهی از دانش آموزان دبستانی در شرایط ناپایدار خانوادگی رشد کنند؛ شرایطی که می تواند تاثیرات منفی بر احساس، امنیت، تمرکز، عزت نفس و رفتار اجتماعی آنان در محیط مدرسه داشته باشد. این پژوهش با هدف حمایت روانی از یک دانش آموز پایه دوم ابتدایی که تحت تاثیر طلاق والدین خود دچار انزوا، بی علاقگی، اشکال در ارتباط با همسالان و افت تحصیلی شده بود، انجام گرفت. برای بررسی دقیق تر، مسئله از روش مشاهده، مصاحبه با آموزگار و والدین و همچنین ابزارهایی مانند نقاشی و گفت وگو با دانش آموز استفاده شد. پس از تحلیل داده ها و مشورت با آموزگاران دیگر، مدیر و مشاور مدرسه، مجموعه ای از راهکارهای مناسب پیشنهاد گردید که از میان آنها دو راهکار اصلی شامل «استفاده از برنامه های نوشتاری و نقاشی محور برای تخلیه احساسات» و «تشکیل گروه های کوچک گفت وگو و بازی هدفمند برای تقویت ارتباط با همسالان» انتخاب و اجرا شد. اجرای این راهکارها طی یک دوره زمانی با نظارت مستمر و دریافت بازخوردهای منظم انجام گرفت. در نتیجه، رفتار اجتماعی دانش آموز بهبود یافت، میزان مشارکت او در کلاس بیشتر شد و ارتباط بهتری با همکلاسی ها و معلم برقرار کرد. همچنین، ارزیابی نهایی بر اساس مقایسه شواهد اولیه و نهایی نشان داد که اقدامات انجام شده تاثیر مثبتی بر کاهش آثار منفی طلاق و بهبود وضعیت روانی و تحصیلی دانش آموز داشته است.

کلیدواژه ها:

دانش آموز ، طلاق دیده ، مدرسه ابتدایی ، حمایت روانی ، بازی درمانی ، عزت نفس