اثر بخشی روشهای تدریس مشارکتی در پرورش تفکر انتقادی دانش آموزان

در دهه های اخیر نظامهای آموزشی به سوی تحول در روشهای تدریس گام برداشته اند؛ به ویژه روشهای مشارکتی که دانش آموزان را از حالت منفعل به فعال تبدیل می کنند. این مقاله به بررسی اثر بخشی روشهای تدریس مشارکتی در پرورش تفکر انتقادی دانش آموزان می پردازد؛ مهارتی که برای موفقیت در زندگی فردی، اجتماعی و حرفه ای ضروری است. با تکیه بر رویکردهای نوین آموزشی، پژوهش حاضر نشان می دهد که مشارکت فعال دانش آموزان در فرآیند یادگیری از طریق بحث های گروهی، پروژه های مشترک و یادگیری همتراز، موجب ارتقاء توان تحلیل، ارزیابی و استدلال آنان می شود. در این مطالعه ابتدا نظریه های روان شناختی و آموزشی مرتبط با یادگیری مشارکتی و تفکر انتقادی مرور شده، سپس با بهره گیری از روش ترکیبی کمی و کیفی، داده هایی از کلاس های درسی واقعی جمع آوری و تحلیل شده است. نتایج نشان می دهد که در مقایسه با روش های سنتی، تدریس مشارکتی به طور معناداری عملکرد دانش آموزان را در مهارت های تفکر انتقادی بهبود می بخشد. همچنین یافته ها حاکی از آن است که فضای باز برای تبادل نظر و تمرین گفت وگو، اعتماد به نفس و انگیزه یادگیرندگان را افزایش می دهد. در پایان مقاله به ارائه پیشنهادهایی برای معلمان، سیاست گذاران آموزشی و محققان آینده در راستای تقویت این رویکرد پرداخته است.

کلیدواژه ها:

تدریس مشارکتی ، تفکر انتقادی ، یادگیری فعال ، تعامل گروهی ، روش های نوین آموزشی ، مهارت های شناختی ، دانش آموزان