بررسی نظریه ویگوتسکی در آموزش و پرورش با تاکید بر آموزش به دانش آموزان با توجه به نیازهای خاص آموزشی دانش آموزان دیرآموز

پژوهش حاضر به بررسی نظریه ویگوتسکی در حوزه آموزش و پرورش، با تاکید ویژه بر آموزش دانش آموزان دیرآموز و توجه به نیازهای خاص آموزشی آنان می پردازد. اهمیت این تحقیق از آنجا ناشی می شود که نظریه ویگوتسکی با تاکید بر نقش تعاملات، اجتماعی، فرهنگ و منطقه توسعه نزدیک (ZPD)، چارچوبی کارآمد برای ارتقای فرآیند یادگیری و رشد شناختی دانش آموزان با مشکلات یادگیری فراهم می آورد. هدف اصلی پژوهش تحلیل کاربردی این نظریه در طراحی برنامه های آموزشی و تربیتی متناسب با ویژگی های دیرآموزان است تا بتواند با بهره گیری از راهبردهای فرد محور، همکاری محور و حمایتی، به بهبود مهارت های شناختی و اجتماعی آنان کمک کند. روش تحقیق در این مطالعه به صورت کیفی توصیفی و کتابخانه ای انجام شده است. منابع مقالات معتبر از پایگاه های علمی مانند سیویلیکا، SID، نورمگز، مگ ایران و گوگل اسکولار گردآوری و تحلیل شده اند تا دیدگاهی جامع نسبت به نقش نظریه ویگوتسکی در آموزش دانش آموزان دیرآموز ارائه شود. یافته های تحقیق نشان می دهد که کاربرد منطقه توسعه نزدیک در طراحی آموزش های شخصی سازی شده و استفاده از تکنیک اسکافلدینگ (پشتیبانی آموزشی تدریجی) موجب افزایش توانایی های یادگیری خودکارآمدی و مشارکت فعال دانش آموزان در فرآیند آموزش می شود. همچنین تاکید بر تعاملات اجتماعی و یادگیری مشارکتی در کلاس به تقویت مهارت های زبانی، شناختی و اجتماعی دیرآموزان کمک چشمگیری می کند. نتیجه گیری کلی پژوهش حاکی از آن است که نظریه ویگوتسکی با ارائه چارچوبی انعطاف پذیر و موثر، نقش مهمی در بهبود کیفیت آموزش دانش آموزان با نیازهای خاص ایفا می کند و پیشنهاد می شود سیاست گذاران و مربیان آموزشی این نظریه را در برنامه های تربیتی خود مد نظر قرار دهند.

کلیدواژه ها:

نظریه ، ویگوتسکی ، منطقه توسعه نزدیک ، آموزش ، دیرآموزان ، یادگیری مشارکتی