بررسی اثر بخشی یادگیری معکوس بر انگیزش پیشرفت و بهبود کیفیت آموزشی دانش آموزان

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر یادگیری معکوس بر انگیزش پیشرفت و کیفیت آموزشی دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود جامعه آماری شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی سنندج در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود که از میان آنها ۶۰ دانش آموز به روش تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس و چکلیست محقق ساخته کیفیت آموزشی بود. گروه آزمایش به مدت ۸ هفته تحت آموزش با روش یادگیری معکوس قرار گرفتند در حالی که گروه کنترل با روش سنتی آموزش دیدند. داده ها با استفاده از آزمونهای آماری تحلیل کواریانس چندمتغیره (MANCOVA)، آزمون t مستقل و t وابسته تحلیل شدند. نتایج نشان داد که مفروضه های آماری شامل همسانی ماتریس کواریانسها (۰/۱۵۹=p)، نرمال بودن توزیع نمرات (۰/۹۸۸=P) برای کیفیت آموزشی و ۰/۹۵۸=P برای انگیزش پیشرفت و همگنی واریانسها (۰/۳۱۰=P برای کیفیت آموزشی و ۰/۶۱۹ = p برای انگیزش پیشرفت برقرار بودند. یافته های اصلی پژوهش حاکی از آن بود که یادگیری معکوس تاثیر معناداری بر ترکیب خطی متغیرهای وابسته داشته است (۰۶۱۰ اندازه، اثر ۰/۰۰۱) به طور خاص این روش منجر به افزایش معنادار انگیزش پیشرفت (۰/۴۵۷ اندازه، اثر ۰/۰۰۱، ۲۱/۸۶۵ = F) و بهبود کیفیت آموزشی (۰/۳۴۴ اندازه اثر، ۰/۰۰۱>F = ۱۳/۶۵۸، P) در گروه آزمایش شده بود. این نتایج نشان میدهد که یادگیری معکوس می تواند به عنوان یک راهبرد آموزشی موثر در افزایش انگیزش تحصیلی و ارتقای کیفیت آموزش مورد استفاده قرار گیرد. پیشنهاد می شود که معلمان و مسئولان آموزشی با برنامه ریزی مناسب زمینه به کارگیری این روش را در نظام آموزشی فراهم آورند برای تعمیم پذیری بیشتر نتایج انجام پژوهشهای مشابه در مقاطع تحصیلی مختلف و با نمونه های بزرگتر پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری معکوس ، انگیزش پیشرفت ، کیفیت آموزشی