بررسی وضعیت نظام آموزش و پرورش در ایران

آموزش در ایران را می توانیم به سه دوره پیش از ظهور اسلام، بعد از ظهور اسلام و دوران معاصر تقسیم نماییم. متن حاضر، به توصیف این سه دوره می پردازد. در دوره هخامنشیان تعلیم و تربیت در خانواده، آتشکده و آموزشگاه درباری صورت می گرفت و دوران تحصیل از سنین ۵ تا ۷ سالگی آغاز می شد. در چنین سنی کودک مرحله اول آموزش را در محیط خانواده پشت سر می گذاشت و برای ورود به مدرسه و دوره های آموزش همگانی آماده می شد. برای زمان تحصیل و طول مدت آموزش در ایران قدیم می توان سه مرحله متفاوت قایل شد که به نسبت رشد قوای جسمانی، ذهنی، روحیات و خصایص ملی، اهداف و نیازهای اجتماعی متغیر بوده است. مرحله اول یعنی آموزش خانوادگی که طی آن مهمترین و اساسی ترین شالوده تربیت و آموزش ایجاد می شد و مادر وظیفه سنگینی به عهده داشت. مرحله دوم آموزش عمومی بود که از ۷ سالگی آغاز و تا ۱۴ و ۱۵ سالگی ادامه یافت. مرحله سوم آموزش اختصاصی بود که با بلوغ و رشد هیجانات در فرد مصادف بود. در این مرحله استعدادها شناسایی و با توجه به استعداد فرد رشته های تخصصی به او آموزش داده می شد. در سالهای قبل از انقلاب اسلامی ایران و در دوران کومت، شاه، سیستم آموزشی ایران متاثر از سیستم آموزشی فرانسه بود و دانش آموزان در دو دوره دبستان ۶ ساله و دبیرستان شش ساله (سه سال متوسطه اول یا همان سیکل و سه سال متوسطه دوم یا همان دیپلم) تحصیل می کردند. (جالب است بدانید که طبق آخرین تغییرات نظام آموزشی ایران و بعد از امتحان کردن انواع سیستم های آموزشی، در سال ۹۷ همین قانون در شورای عالی آموزش و پرورش مجددا به اجرا درآمده (است در زمان رضا شاه با توجه به عدم توجه جامعه به تحصیلات فقط گذراندن دوره تحصیلات ابتدایی اجباری بود.

کلیدواژه ها:

نظام آموزشی ، ایران ، دانش آموز ، آموزش و پرورش