اثر بخشی راهبردهای خود تنظیمی شناختی هیجانی بر بلوغ عاطفی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای نشانه های طیف در خودماندگی

هدف این پژوهش بررسی اثر بخشی راهبردهای خودتنظیمی شناختی-هیجانی بر بلوغ عاطفی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای نشانه های طیف خودماندگی بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی نیمه مسلط با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کودکان دارای نشانه های طیف خودماندگی در رده سنی ۶ تا ۱۲ سال در استان نام استان] بود که به صورت نمونه در دسترس انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند گروه آزمایش تحت آموزش راهبردهای خود تنظیمی شناختی-هیجانی قرار گرفت و گروه کنترل بدون مداخله باقی ماند. دادهها با استفاده از پرسشنامههای استاندارد بلوغ عاطفی و سازگاری اجتماعی جمع آوری و با آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش راهبردهای خودتنظیمی شناختی-هیجانی به طور معنی داری باعث افزایش بلوغ عاطفی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای نشانههای طیف خودماندگی می.شود یافته ها اهمیت آموزش مهارت های خودتنظیمی شناختی-هیجانی را به عنوان راهکاری موثر در بهبود کیفیت زندگی این کودکان و ارتقای سلامت روانی و اجتماعی آنها نشان میدهد پیشنهاد میشود این راهبردها در برنامه های آموزشی و درمانی کودکان طیف خودماندگی به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی شناختی-هیجانی ، بلوغ عاطفی ، سازگاری اجتماعی ، کودکان طیف خودماندگی ، اوتیسم