بررسی ارتباط بین نگرش به سالمندی و ویژگیهای شخصیتی میان افراد ۱۰ تا ۷۰ سال شهر میناب

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین نگرش به سالمندی و ویژگیهای شخصیتی در افراد در محدوده سنی ۱۰ تا ۷۰ سال در شهر میناب می باشد. بر اساس هدف این پژوهش، از نوع تحقیقات کاربردی و بر حسب نحوه گردآوری داده ها از نوع تحقیقات توصیفی است که با روش همبستگی انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی افراد شهر میناب می باشند. حجم نمونه آماری پژوهش شامل ۴۰۰ نفر از رده های سنی ۱۰ تا ۱۸ سال، ۱۹ تا ۳۵ سال، ۳۶ تا ۵۵ سال و ۵۶ تا ۷۰ سال می باشند که در هر رده سنی ۱۰۰ نفر، ۵۰ زن و ۵۰ مرد می باشند که با روش نمونه گیری در دسترس مورد پژوهش قرار گرفته اند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های نگرش به سالمندی و پرسشنامه شخصیتی نئو استفاده شد و برای بررسی فرضیه های تحقیق از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد که ضرایب همبستگی بین نگرش به سالمندی و ویژگیهای شخصیتی ۰/۰۹ به دست آمده است که در سطح ۰/۰۵>p معنادار می باشند، اما ضرایب همبستگی بین مولفه های ویژگیهای شخصیتی و نگرش به سالمندی هیچ کدام معنادار نبود. بدین ترتیب تنها از متغیر کل ویژگیهای شخصیتی در پیش بینی نگرش به سالمندی استفاده می شود. نتایج پژوهش حاکی از این مطلب بود که بین ویژگیهای پیش بینی شخصیتی با نگرش به سالمندی همبستگی معنادار وجود دارد و ویژگیهای شخصیتی حدود ۱ درصد از واریانس نگرش به سالمندی را در کل گروه پژوهش تبیین می کند. بنابراین با توجه به این موضوع می توان گفت که نگرش افراد نسبت به مقوله سالمندی با توجه به ویژگیهای شخصیتی شان تا حدودی متفاوت است که نتایج پژوهش هم این موضوع را تایید می کند. لذا با در نظر داشتن تاثیر تفاوت ویژگیهای شخصیتی در نگرش افراد به سالمندی توصیه می شود که با بهبود شرایط اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی سالمندان، نگرش افراد جامعه به سالمندی را بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

ویژگیهای شخصیتی سالمندی ، نگرش ، میناب