بررسی تاثیر آموزش تقویت توجه بر خودتنظیمی و درگیری تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش تقویت توجه بر خودتنظیمی و درگیری تحصیلی دانش آموزان انجام گرفته است. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود که جامعه ی آن را دانش آموزان مقطع ابتدایی سنندج تشکیل می دهند. حجم نمونه ۳۰ نفر دانش آموز بود که با روش نمونه تصادفی طبقه ای نمونه برداری انتخاب شده اند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استفاده شده است. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد و همکاران (۱۹۹۵) و پرسشنامه درگیری تحصیلی زرنگ (۱۳۹۱) بود. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت آموزش برنامه تقویت توجه قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل برنامه آموزشی معمول را دریافت کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره (MANCOVA) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش تقویت توجه تاثیر معناداری بر بهبود خودتنظیمی (۰/۰۰۱>p ، اندازه اثر (۰۳۴۴) و درگیری تحصیلی (۰/۰۰۱>P، اندازه اثر ۰/۴۵۷ داشته است. بررسی مفروضه های آماری شامل آزمون باکس (۰/۱۵۹=P)، کالموگروف-اسمیرنوف برای خودتنظیمی ۰/۹۸۸=p و برای درگیری تحصیلی (۰/۹۵۸=P) و لوین برای خودتنظیمی ۰/۳۱۰=p و برای درگیری تحصیلی (p۰۶۱۹ نشان داد که شرایط لازم برای اجرای تحلیل کواریانس برقرار بوده است. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که برنامه آموزش تقویت توجه می تواند به عنوان یک روش مداخله ای موثر برای بهبود مهارت های خودتنظیمی و افزایش درگیری تحصیلی دانش آموزان ابتدایی مورد استفاده قرار گیرد. این نتایج با یافته های پژوهش های پیشین در این حوزه همسو است و بر اهمیت توجه به تقویت کارکردهای شناختی پایه در بهبود عملکرد تحصیلی تاکید دارد. پیشنهاد می شود این گونه برنامه ها در محیط های آموزشی به صورت گسترده تر اجرا شده و تاثیرات بلندمدت آن مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، توجه خودتنظیمی ، درگیری تحصیلی