سلامت روان و بهزیستی روانشناختی دانش آموزان در دوران پساکرونا

مطالعه حاضر با رویکردی تحلیلی و جامع به واکاوی ابعاد مختلف سلامت روان و بهزیستی روانشناختی دانش آموزان در دوران پساکرونا می پردازد. همه گیری کووید ۱۹ نه تنها آسیب های عمیقی بر وضعیت روحی و روانی کودکان و نوجوانان وارد آورد، افزایش اضطراب، افسردگی، انزوا و اختلالات خواب بلکه با استمرار این پیامدها در بازگشایی مدارس نگرانی ها پیرامون افت تحصیلی، کاهش تعاملات اجتماعی و بروز آسیب های تازه را تشدید نمود. در این زمینه رویکردهای علمی مختلفی (از منظر سازمان جهانی بهداشت، روان پزشکی بالینی، روانشناسی مثبت گرا و اجتماعی) برای تبیین مفهوم سلامت روان و بهزیستی روانشناختی مورد استفاده قرار گرفت و ابعاد «بهزیستی» بر اساس مدل کارول ریف بازشناسی شد. اهمیت دو چندان سلامت روان دانش آموزان پس از کرونا، ضرورت پژوهش های هدفمند برای شناسایی عوامل موثر، ارزیابی اثربخشی مداخلات مدرسه محور و ارائه راهکارهای مبتنی بر شواهد را برجسته می سازد. تدوین اهداف و سوالات پژوهشی با تاکید بر پیامدهای روان شناختی و اجتماعی همه گیری، شناسایی متغیرهای فردی و اجتماعی کلیدی، و ارزیابی برنامه های آموزشی و حمایتی ستون فقرات پژوهشی این حوزه را شکل داده است. در حوزه سیاست گذاری و مداخلات، تجربه های موفق داخلی و بین المللی بر ترکیب آموزش مهارت های زندگی، ارتقاء سواد سلامت، روان، تشکیل گروه های تاب آوری، مشاوره فعال و والدگری، همکاری بین بخشی مدرسه، خانواده، جامعه و بازطراحی سیاست های آموزشی و فرهنگی تاکید دارند. یافته های پژوهش های داخلی از جمله مطالعات حیدری و همکاران، سادات محمدی و همکاران، ملکیان و افروز و گزارش های جهانی نشان می دهد که پیاده سازی مداوم حمایت ساختاری و بومی سازی رویکردها تعیین کننده موفقیت این مداخلات است. در نهایت، ادبیات مرور تخصصی (اعم از داخلی و خارجی) توافق عمومی بر ضرورت رویکردهای یکپارچه، پایش و ارزیابی مستمر و طراحی سیاست های حساس به بافت فرهنگی و اجتماعی را تایید می کند؛ به گونه ای که سلامت روان دانش آموزان نه فقط پایه ای برای توسعه آموزش و سرمایه انسانی جوامع بلکه لازمه بازسازی و تاب آوری نظام های آموزشی در مواجهه با بحران های آتی تلقی می شود.

کلیدواژه ها:

سلامت روان ، بهزیستی روانشناختی ، پسا کرونا ، تاب آوری ، دانش آموز