تحلیل چالشهای آموزش از راه دور در مناطق محروم و راهکارهای بهبود

آموزش از راه دور به عنوان یکی از مهمترین ابزارهای جبران نابرابریهای آموزشی در جهان معاصر شناخته می شود. با این حال، پیاده سازی این شیوه در مناطق محروم با چالشهای متعددی روبرو است که از نبود زیرساختهای فناورانه و کمبود منابع انسانی گرفته تا فقدان محتوای آموزشی متناسب را شامل می شود. هدف این مقاله مروری تحلیل دقیق چالشهای ساختاری، فرهنگی، فنی و آموزشی آموزش از راه دور در مناطق محروم ایران و ارائه راهکارهای علمی و اجرایی برای بهبود شرایط موجود است. این مطالعه با بهره گیری از منابع علمی معتبر، شامل مقالات همایشی، کتابهای تخصصی و پژوهشهای دانشگاهی منتشر شده از سال ۱۳۸۰ تا ۱۴۰۳ انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که نابرابری در دسترسی به اینترنت، نبود تجهیزات آموزشی دیجیتال، ضعف مهارت های فناوری در میان معلمان و دانش آموزان و بی توجهی به زمینه های فرهنگی و زبانی از مهمترین موانع اجرای موفق آموزش از راه دور در این مناطق هستند. در ادامه، راهکارهایی همچون توسعه زیرساخت های ارتباطی و الکترونیکی آموزش، توانمندسازی معلمان، تولید محتوای بومی سازی شده، حمایت های مالی و تجهیزاتی از خانواده ها و مشارکت فعال نهادهای مردمی و دولتی پیشنهاد شده اند. نتایج این پژوهش می تواند به عنوان مبنایی برای طراحی سیاست های آموزشی موثر، برنامه ریزی منطقه محور و ارتقاء عدالت آموزشی در کشور مورد استفاده قرار گیرد. در نهایت، تاکید می شود که تحقق آموزش با کیفیت در مناطق محروم تنها با رویکردی جامع چندبخشی و مبتنی بر نیازهای بومی ممکن خواهد بود.

کلیدواژه ها:

آموزش از راه دور ، مناطق محروم ، چالشهای آموزشی ، زیرساخت ، فناوری ، عدالت آموزشی ، توانمندسازی معلمان ، محتوای بومی