روابط عاطفی میان معلمان و دانش آموزان و نقش آن در بهبود فرایند یاددهی- یادگیری

هدف از پژوهش حاضر بررسی روابط عاطفی میان معلمان و دانش آموزان و نقش آن در بهبود فرایند یاددهی-یادگیری است. روش پژوهش بصورت مروری است روابط عاطفی میان معلمان و دانش آموزان یکی از مولفه های بنیادین در بهبود فرآیند یاددهی- یادگیری است. این روابط به عنوان زیربنایی برای ایجاد محیطی امن، حمایت گر و انگیزشی در کلاس درس عمل می کنند و نقش مهمی در شکل گیری نگرش مثبت دانش آموزان نسبت به آموزش، افزایش مشارکت فعال آن ها در یادگیری و ارتقای عملکرد تحصیلی ایفا می نمایند. ارتباط موثر و مثبت میان معلم و دانش آموز منجر به ایجاد حس اعتماد، همدلی، احترام متقابل و احساس تعلق در دانش آموزان می شود؛ عواملی که به کاهش اضطراب، افزایش عزت نفس و انگیزش داخلی آنان کمک کرده و شرایط لازم برای بروز خلاقیت، مسئولیت پذیری و یادگیری عمیق را فراهم می سازد. معلمانی که از هوش هیجانی بالاتری برخوردارند و قادر به برقراری روابط بین فردی موثر با دانش آموزان خود هستند نه تنها موفق به ایجاد فضای کلاسی پویا و حمایت گر می شوند بلکه نقش موثری در رشد اجتماعی، عاطفی و تحصیلی دانش آموزان ایفا می کنند. رابطه مثبت عاطفی میان معلم و دانش آموز می تواند احتمال بروز رفتارهای ناسازگار در کلاس را کاهش داده، تعاملات اجتماعی سالمتری را در میان دانش آموزان شکل دهد. از منظر روان شناسی تربیتی، روابط عاطفی مثبت معلم-دانش آموز بستر شکل گیری یادگیری معنادار را فراهم کرده و از طریق فرآیندهای شناختی، انگیزشی و اجتماعی عملکرد تحصیلی را ارتقا می دهد. این روابط نه تنها در دوره ابتدایی بلکه در سطوح بالاتر نیز اهمیت خود را حفظ کرده و نقش مهمی در حفظ مشارکت تحصیلی و رضایت دانش آموزان از مدرسه دارند. به همین دلیل، نظام های آموزشی باید با اتخاذ رویکردی جامع، نگر زمینه ساز تقویت این روابط انسانی در محیط های آموزشی شوند.