هویت ملی درشاهنامه فردوسی

زبان فارسی، در شاهنامه، فراتر از یک ابزار بیان، به عنوان سنگ بنای هویت ملی عمل می کند. فردوسی، با بهره گیری دقیق و هنرمندانه از این زبان، نه تنها روایت های حماسی را به زیبایی به تصویر بکشد، بلکه بافت مشترک و پیوندی میان اقوام گوناگون ایجاد می بخشد. این نقش، به گونه ای متفاوت از اندیشه های سیاسی و اجتماعی سابق، بافت ادبی قدرتمند و ماندگار شکل می دهد. زبان فارسی در شاهنامه نمی تواند صرفا یک زبان مشترک برای ارتباطات تبیین شود، بلکه کاربرد لغت واژگان، گونه ها و لهجه های مختلف نوع میان و ساختارهای زبانی، نمادی از هویت و تنوع فرهنگی به کارگیری واژگان خاص ایرانی، ترکیبات نوع نثر و بیان های حماسی، خاطراتی از میراث و فرهنگ گذشته، را به گونه ای ماندگار در ذهن و روح خواننده ایجاد می کند. زبان فارسی در شاهنامه، با استفاده از زبان مادری به نوعی پیوندده نده نقش می بخشد، به دنیای داستان ها هارمونی به دنیای داستان ها می بخشد. فردوسی، با انتخاب دقیق کلمات، ترکیبات ساختارهای زبان و نثر حماسی، موجب استحکام و پیوند میان افراد و گروه های مختلف می شود. حتی در موارد اختلاف قومی و فرهنگی، زبان فارسی به عنوان یک صوت واحد و متحد کننده نقش مهمی می گذارد. فردوسی با دقت و حساسیت در کاربرد زبان، به فرهنگ و ادب رسوم مختلف گروه های قومی را نادیده نگرفت. از بررسی زبان فارسی در شاهنامه می توان به چگونگی شکل گیری و تبیین هویت ملی در یک فرهنگ مشترک پی برد. در پایان، باید گفت که زبان فارسی در شاهنامه به عنوان یک عامل کلیدی و صورت در ایجاد هویت ملی عمل می کند. در این منظومه حماسی، زبان فارسی ساختار احساسی و فکری، به خود می گیرد.

کلیدواژه ها:

هویت ملی ، شاهنامه ، حماسی ، شخصیت های شاهنامه