نقش سبک های فرزندپروری در شکل گیری رفتارهای اجتماعی کودکان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش سبک های فرزندپروری در شکل گیری رفتارهای اجتماعی کودکان دبستانی بود. خانواده به عنوان نخستین محیط اجتماعی کودک، سهم چشمگیری در رشد هیجانی و اجتماعی او دارد و نوع تعامل والدین با فرزندان می تواند الگوهای رفتاری پایدار ایجاد کند. پژوهش حاضر به روش توصیفی همبستگی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه کودکان ۷ تا ۱۰ ساله مدارس ابتدایی شهر سقز در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود که از میان آن ها نمونه ای به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سبک های فرزندپروری بام رایند و مقیاس رفتار اجتماعی کودکان بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل گردید. یافته ها نشان داد سبک فرزندپروری مقتدرانه با افزایش رفتارهای اجتماعی سازگار نظیر همکاری و همدلی رابطه مثبت و معنادار دارد، در حالی که سبک مستبدانه با افزایش پرخاشگری کودکان مرتبط بود. سبک سهل گیرانه و بی تفاوت نیز با کاهش سطح مهارت های اجتماعی و مشارکت اجتماعی همراه بود. نتایج پژوهش اهمیت نقش والدین را در شکل دهی مهارت های اجتماعی کودکان برجسته ساخته و تاکید می کند که آموزش والدگری مقتدرانه می تواند به ارتقای کیفیت تعاملات اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری در کودکان کمک کند.

کلیدواژه ها:

فرزندپروری ، سبک های والدگری ، رفتار اجتماعی ، کودکان ، روانشناسی تربیتی