تحلیل راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان ابتدایی و نقش معلم در تقویت آن

پژوهش حاضر با هدف تحلیل راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان دوره ابتدایی و بررسی نقش معلم در تقویت این راهبردها انجام شده است. یادگیری خودتنظیمی شامل مجموعه ای از فرآیندهای شناختی، فراشناختی و انگیزشی است که دانش آموز را قادر می سازد تا به طور فعالانه مسیر یادگیری خود را مدیریت کند. در این پژوهش، از روش تحقیق کتابخانه ای استفاده شده و داده ها از طریق تحلیل منابع علمی معتبر گردآوری گردیده است. یافته ها نشان داد که دانش آموزان ابتدایی به طور طبیعی از برخی راهبردهای خودتنظیمی بهره می برند، اما این راهبردها اغلب به صورت ناهماهنگ و غیرساختاریافته به کار گرفته می شوند. همچنین، نقش معلم در آموزش و تقویت این راهبردها بسیار کلیدی است؛ به طوری که استفاده از روش های تدریس فعال، طراحی تکالیف خلاق، ارائه بازخوردهای موثر و ایجاد فضای یادگیری حمایتی، موجب رشد قابل توجه راهبردهای خودتنظیمی در دانش آموزان می شود. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مستقیم راهبردهای خودتنظیمی در قالب برنامه های درسی، موجب افزایش استقلال یادگیری، کاهش وابستگی به معلم و ارتقاء عملکرد تحصیلی دانش آموزان می گردد. بر اساس این یافته ها، پیشنهاد می شود که آموزش راهبردهای خودتنظیمی به عنوان بخشی از برنامه تربیت حرفه ای معلمان و محتوای درسی مدارس ابتدایی مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودتنظیمی ، دانش آموز ابتدایی ، نقش معلم ، انگیزش تحصیلی ، روش تدریس فعال