ارزشیابی آموزشی در علوم اعتباری عملی مبتنی بر منطق فازی

سنخ قضایای علوم انسانی و تربیتی از جمله ارزشیابی آموزشی با ابتناء بر«حسن و قبح» حاکم بر آن ها به مدد منطق دوارزشی ارسطویی یا حتی منطق چندارزشی ریاضی قابلیت ارزیابی و استنتاج ندارند. علامه طباطبایی(رحمه الله علیه) به اطلاق در مفاهیم و نسبیت در مصادیق در قضایای علوم اعتباری عملی قائل است. اینگونه قضایا، اعتباری و تابع متغیر پیوسته مصالح و مفاسد عام می باشند. "منطق فازی" یا "منطق ابهام" با استدلال هایی آمیخته با تقریب، الگویی تازه در ارزیابی های انسانی به دست می دهد که در آن متغیرهای زبانی با متغیرهای عددی، جایگزین گردیده و شبیه سازی مفاهیم، متغیرها و سیستم های نادقیق و مبهم بسیاری را به زبان ریاضی ممکن ساخته است. "درستی" یک متغیر زبانی است زیرا با عبارات "درست" و "خیلی درست" و "نسبتا درست" و "نه خیلی درست" و "نادرست" و "نه خیلی درست و نه خیلی نادرست" و نظایر این ارزش گذاری می گردد. در این پژوهش بر پایه بازنمایی مولفه ای ارزش های "درستی" به عنوان یک متغیر زبانی اثبات می شود که تا کنون، منطق فازی کامل ترین مرجع شناخته شده ارزش گذاری در قضایای مربوط به علوم اعتباری عملی از جمله ارزشیابی های آموزشی در علوم تربیتی و به منظور نیل به ارزیابی های دقیق در تصمیم گیری-های پیچیده انسانی می باشد.

کلیدواژه ها:

منطق فازی ، منطق کلاسیک ، علوم اعتباری عملی ، ارزشیابی آموزشی ، حسن و قبح