برهان پذیری قضایای اعتباری عملی در نظریه اعتباریات علامه طباطبایی

علامه طباطبایی علوم حصولی را در دو دسته ادراکات حقیقی و اعتباری، بسیارخلاقانه صورت بندی نموده و سپس به بیان کیفیت ارتباط علوم مجعوله انسان با خواص واقعی آن ها می پردازد و این موضوع بیش ترین مناقشات را در بین آراء ایشان برانگیخته است. نظریه ادراکات اعتباری «اعتباریات عملی » علامه بسیاری از علوم بشری از جمله علوم اخلاق، اصول، فقه، حقوق، جامعه شناسی را دربر می گیرد. عدم تفکیک ادراکات اعتباری از ادراکات حقیقی و مغالطاتی که اغلب در احکام این گزاره ها و تداخل آن ها با احکام ادراکات حقیقی صورت می گیرد، ابهامات و ایرادات زیادی را در پی دارد. به تصریح علامه اعتباریات با علوم حقیقی رابطه تولیدی ندارند و به بداهت و ضرورت متصف نمی شوند. از طرفی، تابعیت آن ها از احساسات و پیامدهای آن، چگونگی اقامه برهان در قضایای شامل گزاره های اعتباری، معیار صدق و کذب گزاره های آن ها و دیگر خصوصیاتی که از تحلیل سخنان علامه در مباحث اعتباریات به دست می آید، زمینه را برای انتقاد صاحب نظران فراهم کرده است.پژوهش حاضر در صدد پاسخ به نقد های مطرح شده از سوی اندیشمندان بر اعتباریات بالمعنی الاخص، ابداع ویژه علامه و مساله اصلی این تحقیق می باشد.

کلیدواژه ها:

اعتباریات عملی ، علوم حقیقی ، منطق کلاسیک ، منطق فازی