مرور مختصر اثرات تمرین ورزشی بر MyomiRs

ورزش و فعالیت بدنی باعث ایجاد پاسخ های فیزیولوژیکی و سازگاری هایی در عضلات اسکلتی می شود که برای حفظ سلامت، پیشگیری و درمان اکثر بیماری های مزمن عضلانی مفید است. این پاسخ ها و سازگاری ها، عمدتا توسط پاسخ های رونویسی که در واکنش به هر نوع تمرین، چه مقاومتی و چه استقامتی، تحریک می گردند، ایجاد می شود. تغییرات در ژن های اصلی و کلیدی متابولیکی، تنظیمی و میوژنیک در عضله اسکلتی، به عنوان پاسخ اولیه و/یا دیرهنگام به ورزش روی داده و این تغییرات اپی ژنتیکی که تحت تاثیر عوامل محیطی و ژنتیکی قرار دارند، باعث ایجاد تغییر در پاسخ های رونویسی می شوند. رونویسی ژن ها می تواند در پاسخ به عوامل محیطی مختلف به واسطه تغییر در الگوهای متیلاسیون DNA، تغییرات هیستون ها، تغییر در ساختار بسته بندی DNA در کروموزوم ها و تغییر میزان عوامل کنترل کننده رونویسی ژن ها روی دهد که به عنوان تغییرات اپی ژنتیک توصیف شده اند. عضلات علاوه بر این که ارکان اصلی سیستم حرکتی بدن هستند می توانند به عنوان سیستم اندوکرین به دنبال بیان ژن های گوناگون و ترشح فاکتورهای مختلف تحت عنوان مایوکاین ها فرایند های فیزیولوژیک گوناگونی را در بدن کنترل نمایند. بیان ژن ها توسط فاکتورهای متفاوتی در سطح رونویسی و پس از رونویسی کنترل می شود. از جمله عوامل کنترل کننده بیان ژن پس از رونویسی miRNA ها هستند که به شدت تحت تاثیر محیط می توانند بیان ژن ها را تنظیم نمایند. MyomiR ها در اصل miRNA های بیان شده در بافت عضله هستند که در پاسخ به تمرینات ورزشی، سطح بیان آن ها تغییر کرده و می توانند از مسیرهای مختلف بر عملکرد ژن های گوناگون با تاثیر بر ترانسکریپتوم بافت عضله، موثر باشند. تاثیر فعالیت بدنی و تمرین ورزشی بر این تغییرات اپی ژنتیکی و چگونگی تاثیر متابولیسم سیستمیک یا متابولیت های آن بر تغییرات اپی ژنتیکی در عضله اسکلتی در پژوهش های پیشین مورد مطالعه قرار گرفته است. در این مقاله به مرور نقش و عملکرد MyomiR ها تحت تاثیر تمرینات ورزشی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

تمرین ورزشی ، بیان ژن ، سازگاری عضلانی ، MyomiR ها ، miRNA ها