باز نمایی مفهوم خوش بینی در ضرب المثل های فارسی از نگاه زبان شناسی فرهنگی

این مطالعه با استفاده از چارچوب زبان شناسی فرهنگی، مفاهیم خوش بینی را در ضرب المثل های فارسی بررسی می کند و نشان می دهد که این مفاهیم چگونه در بستر فرهنگی و زبانی جامعه فارسی زبان شکل گرفته اند. شرکت کنندگان شامل ۵۰ دانشجوی مقطع کارشناسی (۳۴ زن و ۱۶ مرد) از دانشگاه فردوسی مشهد بودند. ۳۷ ضرب المثل به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد و از شرکت کنندگان خواسته شد نظر خود را درباره جنبه های خوش بینی در این ضرب المثل ها بیان کنند. در مجموع، ۹۱۶ عبارت مرتبط با خوش بینی جمع آوری شد که در مرحله تفسیری به سه مولفه اصلی دسته بندی شدند: توجه انتخابی، تفسیر منطقی، و انتظار. نتایج نشان می دهد که خوش بینی در ضرب المثل های فارسی از طریق این سه مولفه مفهوم سازی شده است. توجه انتخابیشامل تمرکز بر قدرت خداوند، زیبایی های خلقت، ویژگی های مثبت افراد، نعمت ها، فرصت ها، توانمندی های فردی و نتایج مثبت اعمال است که نشان دهنده نگرش مثبت به جهان و امید به آینده در فرهنگ فارسی زبانان است. تفسیر منطقینشان می دهد که رویدادها عمدتا بر اساس عوامل بیرونی، ناپایدار و کنترل پذیر تفسیر می شوند، و نقش تقدیر و خواست خداوند در شکل دهی به رویدادها برجسته است. انتظارشامل امید به کمک خداوند، عملکرد درست دیگران و وقوع رخدادهای مثبت است که خوش بینی را با توکل به خداوند و امید به آینده ا پیوند می دهد.

کلیدواژه ها:

خوش بینی ، زبان شناسی ، ضرب المثل ، فارسی ، تفسیر ، توجه