نقش زبان و ادبیات در بازتولید یا اصلاح آسیب های تربیتی دینی در نظام آموزشی ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش زبان و ادبیات فارسی در بازتولید یا اصلاح آسیب های تربیتی دینی در نظام آموزشی ایران انجام شده است. مسئله اصلی تحقیق، چالش های موجود در آموزش دینی رسمی است که در برخی موارد به جای تقویت تربیت معناگرا، موجب تحمیل گرایی، سطحی نگری و گسست فرهنگی در دانش آموزان می شود. در این راستا، پژوهش با روش کتابخانه ای و تحلیل اسنادی، به واکاوی ظرفیت های تربیتی متون ادبی فارسی و نحوه استفاده از زبان در برنامه های درسی و تعاملات آموزشی پرداخته است. یافته ها نشان داد که زبان ادبی، به ویژه در قالب روایت های نمادین و استعاری، می تواند مفاهیم دینی را به صورت غیرمستقیم، تامل برانگیز و تجربه پذیر منتقل کند. همچنین، متون کلاسیک فارسی با ساختارهای اخلاقی و عرفانی، در صورت انتخاب و تدریس مناسب، نقش موثری در شکل گیری هویت فرهنگی و دینی دانش آموزان دارند. نتیجه گیری پژوهش بر ضرورت بازنگری در برنامه های درسی، تربیت معلمان معنا گرا، و بهره برداری خلاقانه از زبان و ادبیات فارسی در آموزش دینی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

زبان فارسی ، ادبیات کلاسیک ، تربیت دینی ، آموزش معناگرا ، آسیب شناسی تربیتی