بررسی تاثیر روش های تدریس فعال بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان مقطع ابتدایی در محیط های آموزشی

این پژوهش به بررسی تاثیر روش های تدریس فعال بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان مقطع ابتدایی در محیط های آموزشی می پردازد. هدف از این مطالعه، تحلیل این موضوع است که چگونه رویکردهای تدریس فعال مانند یادگیری همیارانه، پرسشگری راهبردی، بازی وارسازی، پروژه محور و یادگیری مبتنی بر حل مسئله می توانند عواملی چون علاقه، خودکارآمدی، پشتکار و مشارکت دانش آموزان را تقویت کنند. این تحقیق به صورت توصیفی و تحلیلی با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شده و یافته ها از طریق تحلیل دقیق منابع مختلف استخراج شده است. نتایج نشان می دهد که استفاده از روش های تدریس فعال با ایجاد انتخاب های یادگیری متنوع، فراهم کردن فرصت های تعامل همسالان، ارائه بازخورد به موقع و انجام فعالیت های معنادار، موجب افزایش لذت از درس، اعتماد به توانایی ها، پیگیری تکالیف و حضور هدفمند در کلاس می شود. به ویژه، استفاده از پروژه های کوتاه مدت، گفت وگوهای هدایت شده، نقش گردانی گروهی و ارزشیابی تکوینی با معیارهای روشن، بیشترین تاثیر را بر افزایش انگیزش تحصیلی نشان می دهد. همچنین، وجود فضایی حمایتی، برنامه ریزی زمانی مناسب، تناسب دشواری تکالیف با توانمندی های دانش آموزان و ارتباط محتوا با تجربیات زندگی کودک، اثرات مثبت را تقویت کرده و اضطراب امتحان را کاهش می دهد. بر اساس این یافته ها، پیشنهاد می شود که معلمان با طراحی فعالیت های مشارکتی، تنوع در تکالیف، تقویت بازخوردهای سازنده و همکاری با خانواده ها و مدارس، زمینه شکوفایی انگیزش تحصیلی را در دانش آموزان ابتدایی فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

تدریس فعال ، انگیزش تحصیلی ، دبستان ، یادگیری همیارانه ، خودکارآمدی دانش آموزان