رابطه میان بازی درمانی و بهبود روابط بین فردی در محیط مدرسه

بازی درمانی به عنوان رویکردی علمی و عملی در روان شناسی کودک، امروزه جایگاه ویژه ای در بهبود روابط بین فردی دانش آموزان دبستانی یافته است. این مقاله با تمرکز بر محیط مدرسه بررسی می کند که چگونه مشارکت در فرآیندهای بازی محور (انفرادی و گروهی) می تواند موجب ارتقای مهارت های اجتماعی، کاهش تعارضات، افزایش همدلی، تقویت درک هیجانی و مهارت های حل مسئله در کودکان شود. ضمن مرور ادبیات نظری و پژوهش های تجربی، مزایا و محدودیت های بازی درمانی در مدارس ایرانی و راهکارهای تلفیق آن با برنامه درسی بیان شده است. نتایج مقاله نشان می دهد بازی درمانی می تواند زمینه ساز شکل گیری تعامل مثبت، اعتماد، احترام متقابل و رفع مشکلات رفتاری در میان دانش آموزان باشد و نقش مهمی در تحقق مدرسه ای حمایتگر و ایمن ایفا کند.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، روابط بین فردی ، مهارت های اجتماعی ، دانش آموز ابتدایی ، محیط مدرسه ، تعارض ، همدلی ، یادگیری اجتماعی-هیجانی ، تحلیل تعامل ، سلامت روان ، برنامه درسی ، روان شناسی کودک