تاثیر مداخلات هوشمند مبتنی بر بازی های دیجیتال بر خود تنظیمی هیجانی کودکان با اختلالات یادگیری

هدف این مقاله بررسی شواهد نظری و تجربی پیرامون اثرات مداخلات هوشمند مبتنی بر بازی های دیجیتال (serious games, digital therapeutics) بر خودتنظیمی هیجانی کودکان دارای اختلالات یادگیری است. ابتدا مبانی نظری و سازوکارهای رابط میان بازی محوری، انگیزش و فرایندهای تنظیم هیجانی تشریح شد؛ سپس مرور نظام مند ادبیات بین المللی و داخلی انجام گرفت. شواهد نشان می دهد که بازی های دیجیتال آموزشی/درمانی می توانند تجربه هیجانی منفی را کاهش دهند، مهارت های شناسایی و کنترل هیجان را تقویت کنند و باعث افزایش مشارکت و انگیزش در فرایند درمان یا آموزش شوند؛ اما اثربخشی واقعی بر توانمندی های گزارش شده خودتنظیمی متاثر از طراحی بازی، وجود بازخورد بیوفیدبک، مشارکت مراقبان و کیفیت اجراست (Reynard et al., ۲۰۲۲; Choi et al., ۲۰۲۲). در مطالعات مرتبط با کودکان دارای نیازهای ویژه یا اختلالات یادگیری، شواهد نشان می دهد که بازی های جدی می توانند به بهبود مهارت های خواندن/نوشتن و حمایت از خودتنظیمی کمک کنند، اما اغلب پژوهش ها نمونه های کوچک، نبود پیگیری طولی یا کمبود گروه کنترل دارند (Marinelli et al., ۲۰۲۳). در پایان پیشنهادهایی برای طراحی مداخلات بومی، تلفیق خانواده-مدرسه، و مطالعات تصادفی شده و طولی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

بازی های جدی ، خودتنظیمی هیجانی ، اختلالات یادگیری ، مداخلات دیجیتال ، آموزش درمانی ، کودکان