: بررسی تاثیر برنامه ریزی درسی مبتنی بر مهارت های زندگی بر رفتار اجتماعی دانش آموزان

هدف این پژوهش کیفی، بررسی تاثیر برنامه ریزی درسی مبتنی بر مهارت های زندگی بر رفتار اجتماعی دانش آموزان در دوره ابتدایی و متوسطه است. پژوهش حاضر با روش تحقیق مروری و تحلیل محتوای مطالعات داخلی و خارجی انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که آموزش مهارت های زندگی در قالب برنامه ریزی درسی هدفمند، موجب ارتقاء مهارت های ارتباطی، کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، افزایش مسئولیت پذیری، تقویت همدلی و بهبود سازگاری اجتماعی در دانش آموزان می شود. این مهارت ها شامل توانایی هایی چون ارتباط موثر، حل مسئله، مدیریت هیجانات، تصمیم گیری و احترام به تفاوت های فردی و فرهنگی هستند که در بستر مدرسه قابل آموزش و تمرین اند. نتایج مطالعات نشان می دهد که اجرای چنین برنامه هایی در مدارس، نه تنها به رشد فردی دانش آموزان کمک می کند، بلکه زمینه ساز تربیت شهروندانی اخلاق مدار، مشارکت جو و مسئولیت پذیر خواهد بود. همچنین، پژوهش های داخلی حاکی از آن است که در بافت های فرهنگی متنوع، آموزش مهارت های زندگی می تواند به کاهش تعارضات اجتماعی و افزایش تعاملات مثبت منجر شود. در سطح جهانی نیز، مطالعات مشابهی اثربخشی این رویکرد را در بهبود رفتارهای اجتماعی و ارتقاء سلامت روانی دانش آموزان تایید کرده اند. در نتیجه، پیشنهاد می شود که سیاست گذاران آموزشی، مدیران مدارس و معلمان با بهره گیری از این یافته ها، در جهت طراحی و اجرای برنامه های درسی مبتنی بر مهارت های زندگی گام بردارند تا زمینه ساز توسعه پایدار اجتماعی و فرهنگی در محیط های آموزشی فراهم شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، مهارت های زندگی ، رفتار اجتماعی دانش آموزان ، سازگاری اجتماعی