بررسی تطبیقی نقش فناوری های نوین در آموزش مهارت های فنی در مدارس نظام های آموزشی منتخب

تحولات فناورانه در دهه های اخیر، آموزش مهارت های فنی را با دگرگونی های بنیادین مواجه ساخته اند. فناوری هایی مانند واقعیت افزوده، واقعیت مجازی، اینترنت اشیاء، هوش مصنوعی و چاپ سه بعدی، ظرفیت هایی را برای ارتقاء کیفیت یادگیری، افزایش تعامل، و توسعه مهارت های عملی فراهم کرده اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تطبیقی نقش فناوری های نوین در آموزش مهارت های فنی در مدارس ایران و کشورهای منتخب (آلمان، کره جنوبی و سنگاپور) انجام شده است. روش تحقیق این مطالعه کیفی و مبتنی بر رویکرد مروری-تطبیقی است. داده ها از طریق تحلیل منابع علمی، گزارش های بین المللی و مطالعات موردی گردآوری شده و با استفاده از چارچوب نظری TPACK تحلیل شده اند. یافته ها نشان می دهند که کشورهای موفق در این حوزه، دارای سیاست های ملی منسجم، زیرساخت های دیجیتال پایدار، و نظام تربیت معلم فناورانه هستند. در مقابل، در ایران، بهره برداری از فناوری های آموزشی با چالش هایی نظیر کمبود زیرساخت، نبود آموزش تخصصی، و مقاومت فرهنگی مواجه است. همچنین، نتایج پژوهش نشان دادند که فناوری های نوین تاثیر قابل توجهی بر یادگیری عملی، انگیزش تحصیلی، و عدالت آموزشی دارند. ادغام موثر این فناوری ها در آموزش مهارتی، نیازمند تعامل میان دانش محتوا، دانش آموزشی و دانش فناوری است. در پایان، پیشنهادهایی برای سیاست گذاری آموزشی، تربیت معلم فناورانه، و توسعه زیرساخت های دیجیتال ارائه شده است تا مسیر بومی سازی فناوری های آموزشی در ایران هموار گردد.

کلیدواژه ها:

فناوری آموزشی ، آموزش مهارت های فنی ، مدل TPACK ، مطالعه تطبیقی ، یادگیری عملی