“آینه شکسته و لبخند دوباره: روایتی از بازسازی معنای اعتماد به نفس در کلاس دین و زندگی”

کلاس دوازدهم دین و زندگی، همواره صحنه تلاقی افکار عمیق و پرسش های وجودی برای دانش آموزان است. اما در میان چهره های پرتلاش و گاه نگران، چهره “مبینا” برای من نمادی از آینه ای بود که ترکش های ترس و تردید، آن را شکسته بود. مبینا، دانش آموزی با استعداد و با چشمانی که در پشت نگاهش دنیایی از حرف ناگفته داشت، در کلاس ما بیشتر سکوت می کرد تا سخن. هر بار که از او می خواستم پاسخی به سوالی بدهد یا نظری را بیان کند، انگار دیواری نامرئی بین او و دنیای بیرون از ذهنش حائل می شد. این سکوت، برای من نه نشانه بی اطلاعی، که فریادی خاموش از عدم اعتماد به نفس بود. پرسشی که در ذهنم شکل گرفت، نه “چگونه درس بدهم؟” بلکه “چگونه می توانم این آینه شکسته را ترمیم کنم و لبخندی دوباره به لب مبینا بیاورم؟” این روایت پژوهی، سفر من در کشف معنای این سکوت و یافتن راهی برای بازسازی اعتماد به نفس مبینا از دریچه تجربه های زیسته در کلاس دین و زندگی است.