معلم همراه کودک:رویکردهای محبت آمیزدرکلاس ابتدایی

این پژوهش به بررسی تاثیر رویکردهای محبت آمیز معلمان در کلاس های ابتدایی بر انگیزش، مشارکت، و رشد اجتماعی-هیجانی دانش آموزان می پردازد. مطالعات نشان داده اند که ارتباط عاطفی مثبت بین معلم و دانش آموز، یکی از مهم ترین پیش بینی کننده های موفقیت تحصیلی و رضایت از یادگیری در سال های آغازین آموزش است (Pianta, ۱۹۹۹؛ Wentzel, ۲۰۱۶). در این چارچوب، «معلم همراه کودک» نه تنها انتقال دهنده دانش، بلکه تسهیل گر رشد همه جانبه دانش آموز محسوب می شود و با ایجاد محیطی امن، پذیرنده، و انگیزشی، زمینه شکوفایی استعدادها را فراهم می کند (Noddings, ۲۰۱۳). با توجه به شرایط عاطفی و رشدی کودکان ۶ تا ۱۲ سال، رویکردهای محبت آمیز همچون گوش دادن فعال، بازخورد حمایتی، و توجه فردی به نیازهای یادگیرندگان، تاثیر بسزایی در کاهش اضطراب، افزایش اعتمادبه نفس، و ارتقای کیفیت یادگیری دارد (Hamre & Pianta, ۲۰۰۱). نتایج پژوهش های داخلی نیز حاکی از آن است که مدارس با جو محبت آمیز، میزان افت تحصیلی و رفتارهای مخرب دانش آموزان را به طور معناداری کاهش می دهند (احمدی، ۱۳۹۹). به طور کلی، تقویت رویکردهای محبت آمیز در تعامل معلم و شاگرد می تواند به عنوان راهبردی کلیدی برای بهبود کیفیت و عدالت آموزشی در مدارس ابتدایی ایران مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

معلم همراه کودک ، رویکرد محبت آمیز ، کلاس ابتدایی ، انگیزش تحصیلی ، رشد اجتماعی-هیجانی