بررسی بازنمایی مفهوم «خانه» در ادبیات زنان ایران با تاکید آثار فروغ فرخزاد، شهرنوش پارسی پور و سیمین بهبهانی

خانه، به عنوان یکی از مهمترین فضاهای زیست انسانی در آثار ادبی زنان ایران مفهومی فراتر از مکان فیزیکی یافته و به نماد پیچیده ای از هویت محدودیت، امنیت و گاه اسارت تبدیل شده است. در این پژوهش بازنمایی مفهوم «خانه» در آثار سه نویسنده و شاعر برجسته زن، یعنی فروغ فرخزاد، شهرنوش پارسی پور و سیمین بهبهانی مورد بررسی قرار گرفته است. با بهره گیری از روش تحلیل محتوای کیفی تلاش شده نشان داده شود که چگونه این سه نویسنده، تجربههای زنانه از خانه را در بافتی از جنسیت، فرهنگ و تاریخ بازتاب میدهند. در شعر فروغ فرخزاد، خانه اغلب نمادی از خفقان یکنواختی و سرکوب زنانه است. در داستانهای شهرنوش پارسی پور، خانه به صحنه ای برای مقاومت و گاه فروپاشی نقشهای سنتی زنان بدل میشود. سیمین بهبهانی نیز با زبانی استعاری از خانه به عنوان مکانی میگوید که مرز میان عشق، تعلق و اسارت را ترسیم میکند. یافته های این تحقیق نشان میدهد خانه در ادبیات زنان ایران بازتابی از تجربههای زیسته و دغدغه های اجتماعی آنان است، نه صرفا مکانی شخصی.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، زنان ، خانه ، فروغ فرخزاد ، شهرنوش پارسی پور ، سیمین بهبهانی ، جنسیت ، فضا ، ادبیات معاصر ایران