بررسی مفهوم امید در اشعار محمود درویش

امید از مضامینی است که از دیر باز در اشعار شاعران جهان تجلی یافته است بهره مندی از نگرشی امیدوارانه در ادبیات ضمن ایجاد تلاش هدفمند در انسان سلامت روان او را نیز تضمین خواهد نمود به ویژه در جوامع پر از گرفتاری و تنش خوش بینی و امید به عنوان کیفیتی اساسی و ارزشی میتواند زیربنای رفع بسیاری از موانع و معضلات زندگی باشد امید در شعر مفهومی گسترده و عمیق دارد که در آثار شاعران مختلف جلوه های گوناگون یافته است در شعر نو امید به آینده ای روشن و رهایی از مشکلات مضمونی پررنگ است شاعران نوپرداز با استفاده از زبان و تصویرسازیهای نو امید را در قالب آرزو و برای فردایی بهتر به تصویر میکشند از میان شاعران معاصر عرب محمود درویش از جمله شاعرانی است که امید در اشعارش نمود داشته است امید در اشعار محمود درویش مفهومی عمیق و چند بعدی است که با وجود تلخیها و ناامیدیهای ناشی از اشغال و آوارگی همواره زنده است این امید نه یک امید منفعلانه و بی عمل بلکه امیدی پویا و مبارزه جو است که در دل درد و رنج زاده میشود پژوهش حاضر که به روش تحلیلی توصیفی صورت گرفته است به بررسی مفهوم امید در کتاب اگر باران نیستی نازنین درخت «باش از محمود درویش میپردازد یافتههای تحقیق نشان می دهد که واژه امید در اشعار محمود درویش در ابعاد مختلفی مانند امید به آزادی و رهایی از مشکلات امید به نسلهای آینده امید به حفظ هویت ملی عشق به وطن و امید به بازگشت به وطن و امید به زندگی به کار رفته است که از این میان بعد عشق به وطن و امید به بازگشت به وطن اشعار بیشتری را به خود اختصاص داده است

کلیدواژه ها:

امید ، شعر محمود درویش ، سرزمین