بازاندیشی در روش های تدریس با هوش مصنوعی در نظام آموزش و پرورش

ورود هوش مصنوعی (AI) به عرصه آموزش و پرورش، فراتر از یک به روزرسانی فناورانه، به مثابه یک کاتالیزور قدرتمند برای «بازاندیشی» بنیادین در فلسفه و «روش های تدریس» سنتی عمل می کند. این مقاله مروری به بررسی و تحلیل جامع این فرآیند تحول آفرین می پردازد و نشان می دهد که چگونه قابلیت های هوش مصنوعی، الگوهای دیرینه تدریس را به چالش کشیده و پارادایم های نوینی را معرفی می کند. این پژوهش استدلال می کند که توانایی AI در شخصی سازی، تحلیل داده های یادگیری و خودکارسازی، مدل های معلم محور و «یک اندازه برای همه» را ناکارآمد ساخته و ضرورت حرکت به سمت رویکردهای یادگیرنده محور را آشکار می سازد. یافته های حاصل از مرور ادبیات نظری و پژوهشی نشان می دهد که این بازاندیشی شامل چند محور کلیدی است: ۱) گذار از ارائه محتوای ایستا به «مسیرهای یادگیری تطبیقی و شخصی سازی شده»؛ ۲) تغییر نقش معلم از «ناقل دانش» به «تسهیل گر، مربی و طراح تجربیات یادگیری»؛ ۳) جایگزینی فعالیت های منفعل با «یادگیری فعال و مبتنی بر بازی» که توسط AI تقویت می شود؛ و ۴) تحول در ارزشیابی از «سنجش تراکمی» به «بازخورد تکوینی و مستمر». این مقاله نتیجه گیری می کند که ادغام موفقیت آمیز هوش مصنوعی در آموزش، نه به معنای جایگزینی معلم، بلکه به معنای تقویت هوشمندانه او و بازآفرینی روش های تدریس به شیوه ای است که به طور واقعی، پاسخی به نیازهای متنوع و پیچیده یادگیرندگان قرن بیست و یکم باشد.

کلیدواژه ها:

بازاندیشی ، روش های تدریس ، هوش مصنوعی ، یادگیری شخصی سازی شده ، نقش معلم