اثربخشی فرزندپروری مثبت بر تعارضات والد- کودک و خودکارآمدی والدینی مادران دارای کودک اوتیسم شهر شیراز

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی فرزندپروری مثبت بر تعارضات والد- کودک و خودکارآمدی والدینی مادران دارای کودک اوتیسم شهر شیراز انجام پذیرفت. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و با توجه به روش گردآوری داده ها از دسته تحقیقات شبه آزمایشی بود که در قالب طرح پیش آزمون-پس آزمون باگروه کنترل به اجرا در آمد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک اوتیسم مراجعه کننده به مرکز توانبخشی آموزش و پرورش در شهر شیراز بود. به روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر از مادران انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و کنترل به تعداد ۱۵ نفر در هر گروه قرار گرفتند. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد. سپس مداخله آموزشی فرزند پروری مثبت در قالب ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت هفتگی بر گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. در انتها از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه تعارض والد- کودک اشتراوس (۱۹۹۰) و پرسشنامه خودکارآمدی والدینی دومکا و همکاران (۱۹۹۶) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS ۲۸ صورت گرفت. نتایج نشان داد که فرزندپروری مثبت بر تعارضات والد- کودک مادران دارای کودک اوتیسم اثربخش است (۰۵/۰>p). فرزندپروری مثبت بر خودکارآمدی والدینی مادران دارای کودک اوتیسم اثربخش است (۰۵/۰>p).

کلیدواژه ها:

فرزندپروری مثبت ، تعارضات والد- کودک ، خودکارآمدی والدینی ، مادران دارای کودک اوتیسم