بررسی میزان آمادگی معلمان برای مواجهه با چالش های کلاس های درس مجازی در مناطق روستایی

همه گیری کووید-۱۹ نظام های آموزشی را ناگزیر به گذار سریع به سمت آموزش مجازی کرد. این انتقال برای معلمان مناطق روستایی، به دلیل محرومیت از امکانات و زیرساخت ها، با دشواری های مضاعفی همراه بود. این مقاله به بررسی میزان آمادگی معلمان مناطق روستایی برای مواجهه با چالش های خاص کلاس های درس مجازی می پردازد.روش: این مطالعه به روش کیفی و با تحلیل محتوای مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۳۰ معلم از مناطق روستایی استان های مختلف ایران انجام شد. داده های گردآوری شده با استفاده از کدگذاری موضوعی تحلیل گردید. یافته ها: یافته ها نشان می دهد که میزان آمادگی معلمان در ابعاد مختلف، یکسان نیست. در بعد نگرشی، اکثر معلمان با وجود تمام محدودیت ها، تعهد و اشتیاق قابل توجهی برای ارائه آموزش بهتر از خود نشان دادند. با این حال، در بعد فناورانه، سطح مهارت آنان اغلب به استفاده از پیام رسان های عمومی محدود بود و در استفاده از پلتفرم های تخصصی آموزش مجازی مشکل داشتند (Bozkurt, ۲۰۲۰). مهم تر آنکه، در بعد پداگوژیک، که مهم ترین رکن آموزش کیفی است، شکاف عمیقی مشاهده شد؛ به طوری که بسیاری از معلمان فاقد مهارت های لازم برای طراحی آموزشی، ایجاد تعامل موثر و ارزشیابی یادگیری در محیط مجازی بودند (فولادی و سعیدی، ۱۳۹۹) نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که معلمان روستایی علی رغم برخورداری از نگرش مثبت، به دلیل کمبود مهارت های فناورانه و به ویژه پداگوژیک، از آمادگی کامل برای مواجهه با چالش های آموزش مجازی برخوردار نیستند. این امر لزوم طراحی و اجرای دوره های آموزشی تخصصی و بومی شده را برای توانمندسازی این قشر زحمت کش بیش از پیش آشکار می سازد.

کلیدواژه ها:

کلیدواژه ها: آمادگی معلمان ، آموزش مجازی ، چالش های آموزشی ، مناطق روستایی ، مهارت های پداگوژیک ، مهارت های فناورانه.