پیش بینی الگوهای ارتباطی زوجین بر اساس انتظار از ازدواج با نقش میانجی بخشش رنجش زناشویی در بین زنان شاغل شهر یاسوج

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی الگوهای ارتباطی زوجین بر اساس انتظار از ازدواج با نقش میانجی بخشش رنجش زناشویی در بین زنان شاغل شهر یاسوج در سال ۱۴۰۴ انجام گردید. روش این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری، زنان شاغل شهر یاسوج بودند که با روش نمونه گیری در دسترس و با استفاده از فرمول کوکران، ۴۰۰ نفر از زنان شاغل به عنوان حجم نمونه انتخاب شد. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه انتظار از ازدواج MES، تجونز و نلسون (۱۹۹۷)، پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستن سن و سولاوی (۱۹۹۱) و پرسشنامه بخشش رنجش خاطر زناشویی پالیری، رگالیا و فینچام (۲۰۰۹) استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها، توسط نرم افزار SPSS و PLS در دو بخش توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی انجام گرفت. براساس یافته های پژوهش ۸/۵۹ درصد از تغییرات الگوهای ارتباطی زوجین بعلت اثر همزمان مستقیم و غیرمستقیم انتظار از ازدواج و بخشش رنجش زناشویی بوده و ۸/۴۷ درصد از تغییرات متغیر واسطه ای بخشش رنجش زناشویی متاثر از انتظار از ازدواج بوده است. بنابراین بین الگوهای ارتباطی زوجین بر اساس انتظار از ازدواج با نقش میانجی بخشش رنجش زناشویی رابطه معناداری وجود دارد (p<۰/۰۰۱)

کلیدواژه ها:

الگوهای ارتباطی زوجین ، انتظار از ازدواج ، بخشش رنجش زناشویی