اثربخشی طرحواره درمانی بر تجارب آسیب زای دوران کودکی، افکار خودآیند منفی و سوگیری تعبیر در مردان دارای نشانه های اضطراب فراگیر

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تجارب آسیب زای دوران کودکی، افکار خودآیند منفی و سوگیری تعبیر در مردان دارای نشانه های اضطراب فراگیر بود. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه مردان دارای نشانه های اضطراب فراگیر مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر بابل در سال ۱۴۰۳ بودند. حجم نمونه بر اساس نرم افزار G power ۳۰ نفر محاسبه گردید که براساس ملاک های ورود و خروج به صورت غیرتصادفی هدفمند انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (هرکدام ۱۵ نفر) تقسیم گردیدند. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه ترومای دوران کودکی برنستاین و همکاران (۲۰۰۳)، پرسشنامه افکار منفی خود آیند هولون و کندال (۱۹۸۰) و پرسشنامه سوگیری تعبیر باتلر و متیوز (۱۹۹۸) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده و برای بررسی فرضیه ها و تعیین تاثیر مداخله بر روی گروه آزمایش و ارزیابی تفاضل نمرات دو گروه در فاصله پیش آزمون و پس آزمون از تجزیه و تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) استفاده شد. یافته ها ی پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی بر تجارب آسیب زای دوران کودکی، افکار خودآیند منفی و سوگیری تعبیر در مردان دارای نشانه های اضطراب فراگیر تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، تجارب آسیب زای دوران کودکی ، افکار خودآیند منفی ، سوگیری تعبیر ، اضطراب فراگیر